Uitgezonderd From Russia with Love en Goldfinger werden de titelsequenties tot op het einde van de jaren tachtig stuk voor stuk ontworpen door Maurice Binder. Toen de Amerikaanse ’title designer’ ruim tien jaar geleden overleed aan longkanker, klopten de producenten al vlug aan bij de gewezen videoclipmaker Daniel Kleinman om zijn werk verder te zetten. In het verleden had de man onder meer een videoclip ingeblikt voor het titelnummer van Gladys Knight uit Licence to Kill waarin hij veelvuldig naar de klassieke titelsequenties van Binder verwees.

‘Als kind hield ik vooral van de titelsequenties omdat er naakte meisjes in rondliepen’, geeft Kleinman toe. ‘Puberjongens vinden dat nu eenmaal opwindend. Natuurlijk zie je de meisjes niet echt in hun blootje, maar soms is het leuker om je verbeelding te laten spreken dan om op pagina drie van de tabloids naar een ordinaire foto van een pin-up te staren. Wat me later vooral aansprak in de titelsequenties, is de manier waarop ze de kijker even op adem laten komen na de keer op keer sensationele pregeneriekscène. Ze bereiden je gelijk ook voor op de plot door verschillende motieven en personages uit de film op bijna satirische wijze samen te brengen.’

Tot zijn grote verbazing kreeg Kleinman carte blanche om de titelsequentie van Goldeneye te ontwerpen. ‘De producenten waren op zoek naar een manier om de geheim agent hipper te maken. Plotseling was niets meer heilig. Toch heb ik verschillende titelingrediënten behouden: de meisjes, de wapens, de kleuren, de ironie. Zijn titels hadden een hoog kitschgehalte. Ze waren minstens even grappig als verleidelijk.’

In de nieuwste Bond, Die Another Day, gooit Kleinman het over een andere boeg. ‘Om zelf een soort verhaal te kunnen vertellen, heb ik enkele fragmenten uit de film in de titelsequentie verwerkt. Ik laat zien hoe James Bond gevangengenomen wordt en vervolgens wordt gefolterd. Natuurlijk heb ik ook nu weer verschillende elementen uit de eigenlijke film opgenomen in de titelsequentie. Vuur en ijs spelen een belangrijke rol in het verhaal, dus heb ik enkele meisjes ingehuurd om de geheim agent met vuur en ijs te liefkozen en te pijnigen. Het klinkt weliswaar wreder dan het daadwerkelijk is.’ ( lacht)

Over zijn favoriete titelsequentie uit de reeks laat Klein-man geen twijfel bestaan. You Only Live Twice van Maurice Binder steekt er met kop en schouder bovenuit. Zowel de eigenlijke song als de Japanse beeldspraak spraken me enorm aan. De kleurrijke combinatie van meisjes in kimono en kolkende lava vond ik heerlijk surrealistisch en tegelijk visueel baanbrekend. Ook The Spy Who Loved Me hoort tot de top. Naar goede gewoonte liet Binder daarin een meisje naakt over het scherm lopen. Om echter duidelijk te maken dat het om een spionne ging, zette hij haar een Russische hoed op. De karakteristieke tongue-in-cheek-humor is voor mij een van de belangrijkste ingrediënten van de titelsequenties.’

Kleinman is vast van plan nog even met de reeks door te gaan. Andere projecten ziet hij niet zitten. ‘Als puntje bij paaltje komt, moet je er nog altijd gewoon voor zorgen dat de namen van de cast en crew leesbaar zijn. Ik heb deze opdracht in feite enkel aanvaard omdat ik al van kindsbeen af een grote fan ben. Iedereen weet dat James Bond de beste titelsequenties heeft. Ik kan er alleen maar op achteruitgaan.’ ( lacht)Ben Van Alboom

Ben Van Alboom