Elke week geven we een werk dat ten onrechte vergeten is of onderschat wordt de aandacht die het verdient.

‘Calling out around the world, are you ready for a brand new beat?’ zingen Martha and the Vandellas in Dancing in the Street, misschien wel het beste popnummer dat in de Motownfabriek ooit van de band is gerold. Geen wonder dat enkele muziekfreaks van de BBC ook naar die titel grepen voor wat in 1995 de ultieme geschiedschrijving van de rock-‘n-roll moest worden. En dat is hun Dancing in the Street vandaag eigenlijk nog steeds.

Little Richard, Sam ‘Sun Records’ Phillips, Roger Waters, Lou Reed, David Bowie… Er komt gewoon geen einde aan de parade van rockroyalty die in Dancing in the Street passeert, vanzelfsprekend afgewisseld met tonnen geweldige muziek. Maar liefst 200 artiesten, producers en platenbonzen komen in de tiendelige documentaire aan het woord. En het is heerlijk om hen vol gloed te zien vertellen: van The Byrds’ Roger McGuinn die als een kleine jongen begint te grijnzen wanneer hij een Beatlesnummer naspeelt over de cynische uithalen van punkpionier Malcolm McLaren tot Dave Jolicoeur van De La Soul die demonstreert hoe je met een krakende vinylplaat en een sampler hiphop maakt. De onderkoelde commentaarstem van acteur Sean Barrett geeft alles nog wat extra cachet. Painstaking heet dergelijke grondigheid in niet te evenaren Engels.

Wat Dancing in the Street zo opzienbarend maakt, is de open geest waarmee de bleekneuzen van de BBC de van oorsprong zwarte rock-‘n-roll benaderen. Het beste voorbeeld daarvan is de laatste aflevering, Planet Rock. Via de Jamaicaanse dj-cultuur, Kraftwerk, Afrika Bambaataa, Public Enemy, New Order en Derrick May pluizen ze uit hoe de in 1995 volop boomende technoscene is voortgekomen uit de rock-‘n-roll, uiteindelijk toch ook dansmuziek.

Dancing in the Street staat in schril contrast met de vaak aan hen schatplichtige maar meer conservatieve muziekdocumentaires die erop volgden. Op zoek naar sterren die ook de juiste soundbites kunnen afleveren, zijn recentere docu’s inhoudelijk vaak beperkter, ook al zitten ze verhaaltechnisch misschien geavanceerder in elkaar. Neem de punkaflevering van Seven Ages of Rock, die die muzikale beeldenstorm terugbrengt tot Ramones, Sex Pistols, The Clash en Patti Smith. Dancing in the Street liet je ook kennismaken met Talking Heads, Television, Jonathan Richman en de onmogelijk weg te denken reggae. Was het de tijdsgeest van de jaren negentig die Dancing in the Street muren deed doorbreken?

Vreemd genoeg is deze must-see-tv niet meer zo gemakkelijk te vinden. AuntieBeeb bracht ze ooit wel uit op videocassettes. Wie geen werkende recorder meer heeft, moet op YouTube en consorten op zoek naar de afleveringen, toch als de rechthebbenden van de gebruikte muziek ze er niet weer van laten verwijderen.

En als u dan toch bezig bent, zoek op die videosites ook eens naar NY77: The Coolest Year in Hell. Met dezelfde liefde voor muziek en detail als de BBC-collega’s vertelt de Amerikaan Henry Corra in die film hoe drie compleet verschillende werelden – hiphop uit de Bronx, de new wave van punkbar CBGB’s en de hedonistische disco van Studio 54 – ontsproten uit de anarchie van de toen failliete Big Apple.

HANS VAN GOETHEM