Exclusief: in zijn film ‘Disturbia’ out regisseur D.J. Caruso zich als een paranoïde voyeur, en hieronder bekent hij ook zijn liefde voor The Police, ‘Jaws’ en foute reality-tv.

Laat me raden: uw held is Steven Spielberg.

Ik werkte met Steven samen voor de serie The Shield en hij spoorde me persoonlijk aan Disturbia te draaien. Ik herinner me nog perfect zijn eerste Indiana Jones: ik wou na de film de zaal niet verlaten, zo overdonderd was ik. Met meesterwerken als Munich, Schindler’s List en vooral Saving Private Ryan is hij eindelijk volwassen geworden.

Welke film heeft uw leven veranderd?

Jaws, de perfecte monsterfilm! Ik weet nog dat ik toentertijd hechtingen in mijn voet had. De dokter raadde me aan mijn voet in zeewater te ontsmetten, maar ik durfde niet uit vrees voor Jaws. Onlangs heb ik trouwens de dvd-box gekocht ter ere van de 30e verjaardag van de film: je ziet acteur Robert Shaw zich achter de schermen lazarus drinken, waanzinnig. Twee andere opgroeifilms die van tel waren in mijn leven: Mean Streets en My life as a Dog van Lasse Hallström.

Was u als kind al een filmfreak?

Mijn vader was kapper en op zijn vrije dagen nam hij me altijd mee naar ‘ Rated R‘-films voor volwassenen. Als puber had ik al The French Connection, Annie Hall en The Godfather gezien. Voor mijn vader was film een vlucht naar een wereld vol onbereikbare helden. Voor mij zijn de Amerikaanse films uit de seventies puberaal jeugdsentiment.

Welke tv-series volgt u?

Momenteel The Sopranos, vroeger Hill Street Blues. Elke donderdag om tien uur zat ik voor de buis: ik wou geen aflevering missen. Nu ben ik verslaafd aan shitty reality-tv. Het is zo slecht dat het weer goed wordt.

Vrij vertaald: u bent een voyeur.

Absoluut, en in Disturbia beken ik dat ook ruiterlijk. Hitchcock gaf trouwens in Rear Window ook openlijk toe dat hij stiekem een voyeur was. Het blijft een dijk van een film, al is mijn persoonlijke favoriet North by Northwest, waarmee Hitchcock de standaard zette voor het thrillergenre.

Welke boeken liggen u het best?

Een fantastische, gestoorde thriller die ik laatst gelezen heb, is Gone South van Robert McCammon: een beetje pulpy, en intussen al 14 jaar oud, maar nog steeds magistraal. The Catcher in the Rye van J.D. Salinger was het ingrijpendste boek van mijn leven. Het was een enorme bevrijding, want alle waanzinnige gedachten die tot dan toe in mijn hoofd zaten, had Salinger op papier gezet. De les die ik er nu uit trek: kunst is een persoonlijk gegeven, maar bevat altijd universele gedachten.

Hoe belangrijk is muziek in uw leven?

Mijn setassistent en mijn kinderen zullen het beamen: ik loop non-stop te zingen. Ik heb een brede smaak, maar ik hou niet van country. Vroeger was ik hevige fan van The Police en de Red Hot Chili Peppers, althans in hun beginjaren. Ik luister nog steeds naar alternatieve muziek, al heb ik de voorbije week op het vliegtuig vooral naar ouwe rukkers als Joe Jackson en James Brown zitten luisteren.

U bent zelf ook fotograaf, las ik ergens.

Een slechte amateur, ja. Ik kijk op naar fotografen als Nan Goldin. Begin de jaren 80 kneedde zij banale, realistische levensmomenten om tot grote kunst. Ken je het zelfportret dat ze nam nadat ze in elkaar geslagen werd? Zo echt, zo pijnlijk en toch boordevol liefde.

‘Disturbia’, een film van D.J. Caruso met in de hoofdrollen Shia LaBeouf, Carrie-Anne Moss en David Morse loopt vanaf 22 augustus in de cinema’s. www.disturbia.com .

Thijs Demeulemeester