Ze is zopas van een niet onverdienstelijk debuutalbum bevallen en tóch kent u haar al. Pegi Young is al dertig jaar de halve trouwboek van de ook niet onverdienstelijke Neil Young, maar heeft zich in de herfst van haar leven opgewerkt van achtergrondzangeres tot soloartieste.

S’he used to work in a diner / Never saw a woman look finer’. Dat zong Neil Young in 1992 over de serveerster van het eetcafé waar hij in de jaren zeventig al eens een burrito ging bestellen. Ook als hij geen honger had. I used to order just to watch / her float across the floor’.

Pegi Young gaf hem op 2 augustus ’78 haar jawoord op zijn ranch in Malibu. Ze kregen twee kinderen: Amber Jean en Ben, die net als Zeke – Youngs zoon uit zijn eerste huwelijk met actrice Carrie Snodgress – motorisch en verstandelijk gehandicapt is. De voorbije dertig jaar werd Pegi Young dan ook in beslag genomen door The Bridge School, een benefietorganisatie die zich inzet voor mindervaliden en waarvan ze nog steeds voorzitster is.

‘Nu onze kinderen eindelijk volwassen zijn, gun ik mezelf al eens een pleziertje’, zegt Pegi Young, enkele uren voor ze als support act van haar man het podium van de Antwerpse Stadsschouwburg op moet. ‘Dus dacht ik: waarom eens niet die plaat maken waar ik al dertig jaar van zit te dromen?’

Wel handig dat u zomaar een beroep kunt doen op supermuzikanten als Ben Keith, Spooner Oldham en die harmonicaspeler wiens naam ik altijd vergeet…

Pegi Young: Neil, bedoel je? (lacht)Tja, die jongens lopen dagelijks bij ons over de ranch. Maar voor een debutante zijn zulke muzikanten toch geen cadeau, hoor. Ze zijn zó ervaren, hebben zóveel meegemaakt, dat het moeilijk is om niét geïmponeerd te zijn. In het begin had ik last van koudwatervrees en was ik helemaal verlamd. Maar het zijn schatjes, ze hebben me geweldig veel moed ingesproken.

Van Spooner Oldham hebt u op deze plaat het wondermooie ‘I’m Not Through Loving You Yet’ gecoverd, waarop ook The Jordanaires meedoen, het vaste gospelkoor van Elvis.

Young: Spooner heeft me die song zélf gegeven, how sweet is that? Toen we in Nashville aan dat nummer zaten te werken, vond iedereen dat er een gospelkoortje in thuishoorde. Ik dacht spontaan aan The Jordanaires, al was ik niet zeker of ze nog leefden. Blijken ze daar in Nashville gewoon in het telefoonboek te staan! Eén van hen is nog steeds een origineel groepslid dat nog met Elvis heeft gewerkt. Een magische ervaring was dat.

Wel een beetje vreemd om een gelukkig getrouwde vrouw een song als ‘Heterosexual Masses’ te horen zingen: ‘Who wants to be a part of the coupled heterosexual masses / I mean when you can have such fun telling lies and pinching asses’.

Young:(schatert) Die song heb ik dan ook meer dan dertig jaar geleden geschreven. Lang vóór ik Neil leerde kennen, back in my bartending days. Ik was een jonge hippie en verheerlijkte het vrijgezellenleven. Elke dag op café flirten met de klanten en in je billen laten knijpen, om dan eenzaam naar huis te gaan en trieste liefdesliedjes zoals Heterosexual Masses te schrijven (lacht).

De eerste keer dat u met Neil het podium deelde, was dat als lid van de Pinketts. Herinnert u zich daar nog iets van?

Young: Absoluut! Het moet ergens in de vroege jaren 80 geweest zijn. Neil trad op met een gelegenheidsgroep die de Shocking Pinks heette en samen met Inez Drummond, de vrouw van (bassist) Tim Drummond, zorgden wij voor de ‘visuele aankleding’. We noemden ons The Pinketts, maar eigenlijk waren we veredelde cheerleaders (lacht). Met niet veel meer dan een minirok en een doorkijkbloes aan ons lijf deden we gekke dansjes, alsof we een stel opgewonden gogogirls waren. Niet echt iets waar een vrouw van mijn leeftijd graag aan herinnerd wordt (lacht).

Uw man heeft heel wat liedjes over u geschreven, zoals ‘Such A Woman’, ‘Once An Angel’ en ‘Unknown Legend’. Hebt u een favoriet?

Young: Ik weet dat ik in veel van zijn liefdesliedjes figureer omdat hij me dat altijd komt zeggen. Maar waarschijnlijk had hij mij bij het schrijven van een paar minder vleiende songs óók in gedachten. Alleen vertelt hij mij daar nooit iets over (lacht). Maar mijn favorieten zijn Soul Of A Woman en Harvest Moon.

Komt hij u die songs dan voorstellen met een serenade aan ’t balkon?

Young:(lacht) Soms schrijft hij zo’n tekst netjes neer in een schrift of op een blad papier om ‘m mij ceremonieel te overhandigen. Maar een serenade aan ’t balkon: nee, daar heeft hij mij nog nooit mee vereerd. En ik zie er hem ook niet meer mee beginnen.

Hoe kijkt u nu terug op de hersenbloeding die hem drie jaar geleden bijna fataal werd?

Young: Hij heeft geluk gehad. Het moeilijkste moment was ná de operatie. Aanvankelijk zag het er goed uit, tot er complicaties optraden en we wéér een paar weken in onzekerheid leefden. Die hersenbloeding bezorgt me nog wekelijks nachtmerries. Soms word ik ’s nachts wakker, badend in het zweet, en denk ik: ‘Wat als het hem nog eens overkomt? En wat als we dan in een vliegtuig zitten en hij niet meteen verzorgd kan worden?’ Je moet maar eens een hersenbloeding krijgen op de verkeerde plaats, hé. Ergens waar in geen velden een hospitaal te bespeuren valt. Ik mag er niet aan dénken.

Maar goed, dat zijn worst case scenario’s. Voorlopig gaat het goed met hem en daar ben ik dankbaar om.

Tot slot: ik heb nog geen enkel interview met uw man gelezen waarin hij niét vroeg of laat bekent dat hij alles aan u te danken heeft.

Young:(pinkt een denkbeeldige traan weg) Dat is heel lief van ‘m, maar hij weet dat hij alles zélf heeft gedaan. En ik zie hem ook heel graag, hoor. Weet je dat we op Valentijnsdag in Parijs spelen? Ik verdenk hem er stiekem van om dat speciaal geregeld te hebben.

De uitslover!

Door Vincent Byloo l Foto: Koen Bauters