De lente is er. Rijzende ster Corinne Bailey Rae doet met haar opwindende debuutalbum een weldadig briesje door de popmuziek waaien.

Corinne Bailey Rae ***

‘CORINNE BAILEY RAE’

(EMI)

‘De vrouwelijke ster van 2006.’ ‘De wereld ligt aan haar voeten.’ ‘Ze zal een ster worden, neen, een superster!’ Het zijn maar enkele van de vele koppen uit de Britse pers. Nu schreeuwt die Britse pers wel vaker zijn poulains voortvarend naar voren, maar de eensgezindheid omtrent Corinne Bailey Rae is wel zeer opvallend. Dat is niet toevallig, want – zeg dat wij het gezegd hebben – de belofte zal de hype rond haar persoontje met gemak overleven.

Een bescheiden EP en een opvallende verschijning in Later with Jools Holland tilden de voornoteringen voor dit debuutalbum al spectaculair de hoogte in, de sprankelende single Put Your Records On doet de rest. Beluister ‘m en je waant je meteen op een majestueuze oprijlaan, aan beide kanten omgeven door cipressen, recht richting lente. Dit is popmuziek met stijl en klasse, helder, gaaf en charmant. Het is vooral Corinnes prachtige stem die de aandacht trekt, een heilsbron van warmte, die de Britse pers drijft tot een vergelijking met Billie Holiday. En daar gaat die dan toch even uit de bocht. Waar Billie Holiday krassen op je hart kerft, fluistert Corinne Bailey Rae in je oor de psalm van de hoogerotiek. Luister naar Butterfly, en tintelen zal dat hele lijf. Haar timbre en frasering maken haar familie van Norah Jones, precies zoals haar repertoire.

Corinne Bailey Ray is de ontbrekende schakel tussen singer-songwriter, nu jazz, r&b en nu soul. Ze legt ziel en leven in elf fragiele liedjes, delicaat als een Val St. Lambert, minutieus gearrangeerd. Elf zwoele briesjes die harder stormen dan een zuidwester van acht Beaufort. Slechts zelden is ze te betrappen op vederlichte oppervlakkigheid: Enchantment is een schijntje Dido, I’d Like To, het meest uitbundige liedje van het album met goedgezinde blazers, is een softexotisch Nelly Furtado-moment. Maar voor het overige druipt de soul van dit album. Corinne nestelt zich met de vingers in de neus middenin de nieuwe Britse soullichting Amy Winehouse – Joss Stone – Alice Russell, met dien verstande dat haar power in de intieme puurheid ligt.

Zesentwintig is ze, afkomstig uit Leeds, en dochter van een Indische vader. Zingen deed ze als kind in de kerk. Geen gospels, maar het traditionele repertoire van een white middle class church. Het kind hield wel van soul en jazz, maar Led Zeppelin, dát waren haar grote helden. Daarom ging ze gitaar spelen en vormde ze als puber het gitaarbandje Helen, dat niet verder kwam dan de ring van Leeds, maar dat gold toen ook voor Kaiser Chiefs. Corinne bekwaamde zich ook op viool en studeerde af op Engelse literatuur, wat haar de kracht van het woord als toon, en de kracht van de zin als melodie heeft bijgebracht. Zo verstaat ze de kunst om haar composities to the point te houden, uitgepuurd en afgeslankt tot de essentie. Zelfs het rijkelijk gearrangeerde Call Me When You Get This behoudt zijn stilistische eenvoud. Alleen klasbakken kunnen dat, zoals ook Dusty Springfield en Burt Bacharach.

Dit debuutalbum is een exuberante schotel amuse-gueules, die je ook de bekoorlijkste kant van Macy Gray, Lauryn Hill en Erykah Badu aanreikt. En dan moet het hoofdgerecht nog komen. Mochten de Grammy’s van Engelse komaf zijn, dan stonden er al vier op de schoorsteenmantel van Corinne.

Eddy Hendrix

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content