Come True

Sta ons toe om nog een nachtje te slapen over de vraag hoe vernuftig de plot van deze artistiek ambitieuze sfeerfilm met horror- en surreële sf-elementen is. De eerste indruk: vernuftig maar minder vernuftig dan de Canadese scenarist-regisseur-componist-cameraman-monteur-figurant Anthony Scott Burns zelf denkt. Zeker wat de ultieme dit-heb-jullie-vast-niet-zien-aankomen-revelatie betreft. Een weggelopen tiener met terugkerende nachtmerries over een boeman schrijft zich in voor een experiment in een slaapkliniek dat – zo gaat dat in horrorfilms – veel loucher en gevaarlijker is dan gedacht. De door primaire angsten geobsedeerde wetenschappers proberen in te breken in haar psyche en duistere droomwereld. Come True is, zonder dat hoge niveau te halen, meer David Cronenberg dan Nightmare on Elm Street en meer It Follows dan Inception. Burns trekt zich van het beperkte budget niets aan en kiest zelfverzekerd voor een geduldige opbouw, het gestaag opdrijven van de paranoia en het alsmaar dieper wegglijden in de schemerzone. Met zijn synthscore en zijn oog voor sterke beelden bereikt hij een sinistere, hypnotiserende sfeer. Het komt niet in je op om naar de klok te kijken. Of te gaan slapen.