Opgepast: dit stukje heeft een zeker mosterd-na-de-maaltijdgehalte. Het gaat namelijk over Chris Aerts, de ex-kandidaat van Mijn Restaurant die zich enkele weken geleden van het leven beroofde. Het tragische nieuws van zijn zelfdoding zorgde even voor een steekvlam in kranten en magazines, maar lijkt nu alweer ver in het verleden te liggen. In die zin is de jonge chef-kok in zijn dood door de media op dezelfde manier behandeld als in de laatste jaren van zijn leven: als een bron voor sappige kopij die gemakkelijk kan worden opzijgeschoven zodra er zich een nieuw slachtoffer aanbiedt.

Dat nieuwe slachtoffer heeft men niet ver hoeven te zoeken, want de afgelopen weken stond een andere ex-deelnemer van Mijn Restaurant vol in the picture: Karel, winnaar van de laatste editie, zag zijn scheiding breed uitgesmeerd in de roddelpers. Dat is veelzeggend. Na het bericht over de dood van Chris Aerts werd de reality-tv volop met de vinger gewezen: de makers van programma’s als Mijn Restaurant zouden hun kandidaten voor heel Vlaanderen te kijk zetten, psychologisch kraken en zelfs op financieel vlak een kater bezorgen. Nu, los van het feit dat het riskant is om in het geval van een zelfdoding één schuldige aan te wijzen – wat de raad voor journalistiek in een richtlijn ook expliciet afraadt – kreeg je het gevoel dat de pers zelf zo gemakkelijk uit de wind werd gezet.

Eigenlijk worden kandidaten van realityprogramma’s de laatste jaren onder een dubbel vergrootglas gelegd. De makers zelf kiezen uit de grote hoeveelheid beelden die gemaakt zijn die scènes die het best in hun kraam passen en duwen de deelnemers gemakkelijk in een hokje. Maar de media pikken uit alle afleveringen dan ook nog eens de meest pikante momenten om verder uit te spitten, Om het lapidair te stellen: als Peter Goossens tien positieve opmerkingen maakt en twee negatieve, zullen er in de uitzending twee positieve en twee negatieve zitten, en zal het ’s anderendaags enkel over de negatieve gaan.

Het vergrootglas van de makers valt bovendien weg zodra het programma is afgelopen, terwijl dat van de media nog lang daarna boven de kandidaten blijft hangen – zoals Claudio en Gaëlle, Chris en nu ook Karel hebben kunnen meemaken. Je kunt de vraag stellen, zoals de pers na de zelfdoding van Chris Aerts ook ampel heeft gedaan, of de makers van reality-tv de kandidaten voldoende psychologisch begeleiden om met de aandacht om te gaan. Je kunt je echter ook afvragen waarom die psychologische begeleiding enkel de verantwoordelijkheid zou zijn van de producenten en niet van diegenen die de mediastorm aanwakkeren en in stand houden tot ver na het einde van het programma.

Stefaan Werbrouck

Het vergrootglas van de makers valt weg zodra een programma is afgelopen, terwijl dat van de media nog lang daarna boven de kandidaten blijft hangen.