Een scheut kinky seks, een mespuntje politiek en een gezonde dosis humor: dat is de aanstekelijke mix die Brazilian Girls serveren. Hun humor blijkt onder meer uit het feit dat ze niet uit Brazilië komen en voor drie vierde uit mannen bestaan, én uit de heel eigen kijk op de dingen van hun Duits-Italiaanse frontvrouwe Sabina Sciubba: ‘Het publiek dat in de lach schiet wanneer ik opkom, dat is het ultieme compliment.’

In hun thuisland Amerika hebben Brazilian Girls al hun plekje onder de zon veroverd, maar in Europa ging hun titelloze debuut van twee jaar geleden eerder onopgemerkt voorbij. De plaat verdiende nochtans beter, getuige de lofzangen die autoriteiten in de elektronische muziek als Mushroom (Massive Attack) en Louie Vega aanhieven. ‘Als ik behoefte heb aan troost, surf ik naar MySpace om er de commentaren van beroemde fans te lezen’, zegt zangeres Sabina Sciubba.

Sciubba is een wandelende melting pot. Haar Duitse tongval heeft ze van haar moeder, haar zuiderse uiterlijk van haar Italiaanse vader. En het is ook te horen aan haar muziek, die we al wie van Björk, Goldfrapp of Roisin Murphy houdt kunnen aanraden. Zoals de genoemde dames is ook la Sciubba een excentriek geval, zowel muzikaal als vestimentair. Net als de IJslandse sirene leerde ze zingen in uitgestrekte bossen, ver van de bewoonde wereld. Met Alison Goldfrapp deelt ze haar kosmopolitische inborst, overgehouden aan haar zwerversbestaan als kind. En net als de Moloko-frontvrouw doen de Brazilian Girls wel eens een beroep op de diensten van producer/muzikant/rare kwiet Matthew Herbert.

Is de naam ‘Brazilian Girls’ een lepe truc om internetters op zoek naar vrouwelijk naakt op jullie site te doen belanden?

Sabina Sciubba: Die naam is een grapje, maar dat neveneffect bevestigt dat het een goede keuze was. (lacht)

Je vindt het vast niet erg dat mensen jullie muziek kinky noemen?

Sciubba: Helemaal niet. ‘Kinky’ is mijn lievelingswoord. Ik vind de muziek zelf vrij serieus, maar mijn teksten hebben vaak een ranzig randje.

Als je aan mannen vraagt waarom ze een groepje begonnen, luidt het antwoord meestal: ‘Om meisjes binnen te doen.’ Is it different for girls?

Sciubba: Ik begon al op mijn derde te zingen, dus dat was een beetje vroeg om al op mannen te jagen. Hoewel, misschien speelde het wel mee dat ik indruk kon maken op de vriendjes van mijn oudere broer. Iedereen in Brazilian Girls heeft een verleden in de jazz. Hoe ouder we werden, hoe belangrijker we de aandacht van de andere sekse vonden. Een omschakeling naar popmuziek was dus onvermijdelijk. Reken maar dat er ook mannelijke groupies bestaan. (zonder schijn van ironie:) Ik hou het simpel: ik heb seks met ze en dan verdwijnen ze weer uit mijn leven.

Door jullie sexy imago ga je alle teksten in een erotische context zien. Zoals de regel ’the only way out is in’ uit ‘Last Call’.

Sciubba: Laat dat nu net een van de weinige regels op onze plaat zijn die géén seksuele connotatie hebben. Er schuilt wel een filosofische gedachte achter: als je iets wil vermijden, ga je best de confrontatie aan. Uitdagingen die je angst inboezemen, moet je net aangaan. Als je je angsten niet in de ogen wil kijken, zullen ze je blíjven achtervolgen. Om die reden laten zoveel mensen zich manipuleren door religie. Dat is hun schild tegen de harde realiteit van het leven. Er is zoveel dat we tegenwoordig als bedreigend ervaren terwijl het verrijkend zou kunnen zijn. Neem nu de angst voor terrorisme, die sommige mensen ervan weerhoudt nog te reizen.

De titel ‘Talk To La Bomb’ verraadt dat de oorlog nooit ver weg is. Is Brazilian Girls plots een politieke band geworden?

Sciubba: Dat wáren we al. Alleen was ons engagement op ons debuut meer verdoezeld. Vergeet niet dat wij in de VS leven. George Bush staat voor een beleefd soort fascisme. Het verbaasde me niets dat de Amerikaanse radiozenders destijds Pussy weigerden te draaien: dat nummer was een pro-marihuanastatement. Bono zullen we wel nooit worden, maar we proberen toch met humor de hypocrisie in de wereld aan de kaak te stellen.

Klopt het dat de fans jullie joints aanbieden als je ‘Pussy’ live zingt?

Sciubba: Dat begon spontaan in Canada en sindsdien is het een soort gimmick geworden. En als we er geen spontaan aangeboden krijgen, vragen we het publiek zélf om wiet. In de hoop daarvoor gearresteerd te worden: dat zou pas mooie publiciteit geven!

Heeft je gemengde afkomst sporen nagelaten?

Sciubba: Omdat ik nooit een duidelijke identiteit heb gehad, voel ik me nergens echt thuis. Om een stom voorbeeld te geven: mijn broer en ik konden niet, zoals alle Italianen, op de Duitsers lopen af te geven. Maar ik beschouw nationaliteit als een beperking. Als globetrotter wéét ik dat het gras overal even groen is.

Is er geen land waar je liever vertoeft dan elders?

Sciubba: Jawel, Frankrijk. Ik woonde er tussen m’n 20e en 25e. Ik heb aan die relatief korte periode duurzame vriendschappen overgehouden. De Fransen zijn meesters in communicatie. Maar elk land heeft zijn charme. Bij de Duitsers apprecieer ik dan weer dat ze zeggen waar het op staat. Italië staat bovenaan op culinair vlak. En de naïviteit van de Amerikanen heeft ook wel iets. Ik ben uiteindelijk in New York beland omdat het the place to be is voor elke ambitieuze muzikant. Het is de stad van The Velvet Underground en de beste jazz, toch?

Je podiumoutfits lijken me wat tongue-in-cheek. Alles voor de show?

Sciubba: Als ik geen inspiratie heb, zal ik in mijn gewone plunje op het podium stappen. Maar zelfs dan zal ik op z’n minst een masker of sluier dragen. Ik hou van mysterie. We leven in een tijd waarin niemand nog wordt aangepord om zijn verbeelding te gebruiken. Als cinefiel heb ik enorm veel heimwee naar de films van Bergman. Tegenwoordig kan je na vijf minuten in de bioscoop al voorspellen hoe het verhaal zal aflopen.

Ben je een fashion victim?

Sciubba: Nee. Ik vind mode intimiderend. Anorectische modellen, geretoucheerde foto’s: het is een ziek wereldje. Kleren zijn op zich een gedroomde expressievorm, maar mijn podiumkledij is zelden ‘in’. Als mensen in de lach schieten wanneer ik opkom, beschouw ik dat als het ultieme compliment.

Door Peter Van Dyck