Niet Stephen Dorff, niet Elle Fanning, maar het legendarische hotel Chateau Marmont speelt de hoofdrol in SOMEWHERE, de nieuwe film van SOFIA COPPOLA. Of hoe u zich door tv-programma’s als Vlaamse Hollywood Vrouwen niets moet laten wijsmaken: echte sterren wonen niet in villa’s, maar in hotelsuites.

Er zit een scène in Somewhere, waarvoor Sofia Coppola in september nog de Gouden Leeuw kreeg, die perfect toont waarom Chateau Marmont vandaag nog altijd een trekpleister is voor sterren die even – een dag, een week, een maand – genoeg hebben van hun met Italiaans marmer aangeklede villa’s. ‘Het decor’, zegt u? Goh, het hotel heeft op het eerste gezicht wel iets van een sprookjeskasteel, maar buitengewoon luxueus zijn de kamers niet. Bovendien dringt zich een flinke renovatie op om aan de hedendaagse normen van een designhotel te voldoen.

De service? Goed, maar niet bijzonder. De keuken? Ondermaats. De ligging? Sunset Boulevard – leuk, maar een beetje verder ligt het heel wat hippere Mondrian, dat vier sterren heeft. Chateau Marmont heeft officieel zelfs geen (hotel)sterren: het doet er niet aan mee.

Neen, dé reden waarom beroemdheden er geregeld inchecken en er ook elke dag wel een of andere fotoshoot met halfnaakte modellen plaatsvindt, is privacy. Of zoals Stephen Dorff, die een bijna bovenaards bekende acteur speelt, en Benicio Del Toro, die zichzelf speelt, illustreren wanneer ze in Somewhere toevallig samen de lift nemen: ze knikken, zoals ze dat naar de meid op de gang zouden doen. ‘ Do not disturb‘ geldt altijd, overal en – nog belangrijker – voor iedereen. Foto’s nemen is zelfs voor hotelgasten verboden, ook aan het zwembad.

Toch moet af en toe zelfs de meest paparazzivrije zone van Los Angeles haar geheimen prijsgeven, vooral wanneer er (half)doden en lijk- of ziekenwagens aan te pas komen.

19 JANUARI 1971

Eigenlijk is het simpel: je bent als bad boy pas écht geloofwaardig, als je in jouw autobiografie met Chateau Marmont kunt uitpakken. Voorbeeld één: ‘Ik dacht: waarom altijd via de deur naar binnenkomen, als dat via het raam ook lukt.’ (James Dean, over zijn auditie voor Rebel Without a Cause) Voorbeeld twee: ‘Oké, oké, ik was er op huwelijksreis met mijn echtgenoot Chuck McGrew, maar die Clark Gable zag er veel te yummie uit om niet even snel binnen te doen.’ (Jean Harlow) Voorbeeld drie: ‘En toen stapte John plots naar buiten om een paar minuten later op zijn Harley-Davidson terug te keren.’ (Led Zeppelin, over hoe drummer John Bonham zijn rentree maakte… in de lobby) Voorbeeld vier: ‘Ik wilde ze op een dvd bij dit boek steken, maar mijn uitgever had schrik voor rechtszaken omdat ik natuurlijk niet aan al die vijftig vrouwen toelating heb gevraagd.’ (Dennis Hopper, over de opnames van de orgiën die hij er geregeld organiseerde)

Maar het meest poëtische én profetische voorbeeld staat op naam van Jim Morrison, die zei dat hij ‘het achtste van zijn negen levens’ had opgebruikt door op 19 januari 1971 van het dak van Chateau Marmont zijn kamer te proberen binnenspringen. Niemand die goed weet hoe de zanger van The Doors precies op dat dak was geraakt, en vervolgens een schuur een paar etages lager voor het balkon van zijn kamer nóg een etage lager had gezien – drugs waarschijnlijk. Over één ding waren alle ooggetuigen het eens: Morrison had dood moeten zijn, terwijl hij er op redelijk miraculeuze wijze enkel een rugletsel aan overhield. Enkele maanden later heeft hij zijn negende leven elders wel opgebruikt.

5 MAART 1982

Nadat John Belushi een punt had gezet achter zijn carrière bij het populaire sketchprogramma Saturday Night Live en met The Blues Brothers een van de populairste films van 1980 had gemaakt, lag het voor de hand dat hij van New York naar Los Angeles zou verhuizen. Niet dat hij van op afstand geen scripts kon lezen of schrijven, maar in een tijdperk dat een faxmachine in de VS even ingeburgerd was als een iPhone 4 in België vandaag, duurde dat allemaal langer dan studiobonzen gezond achtten.

Belushi koos er desalniettemin voor om in New York te blijven wonen, maar kon niet anders dan geregeld naar Los Angeles vliegen, waar hij dan voor lange tijd een van de netjes afgesloten bungalows in de tuin van Chateau Marmont huurde – om te slapen, te werken, maar uiteraard ook om te feesten. De komiek was een notoire nachtbraker en Chateau Marmont is dé plek waar sterren gaan als ze zin hebben om een feestje te geven, zonder hun eigen kot af te breken of – in het geval van Miley Cyrus en andere minderjarigen die geen alcohol mogen drinken – de politie over de vloer te krijgen.

Een feestje was ook wat John Belushi in de nacht van 4 op 5 maart 1982 in gedachten had. Of toch zeker een afterparty. Belushi, die met een knoert van een drugprobleem zat en wekelijks een paar duizend dollar aan coke en heroïne opdeed, had die avond in het gezelschap van fulltime groupie en parttime drugdealer Cathy Smith doorgebracht – tot hij door een mix van alcohol, heroïne en linzensoep misselijk was geworden. Smith escorteerde hem terug naar zijn bungalow, waar achtereenvolgens Robin Williams en Robert De Niro – elk afzonderlijk – nog zouden passeren om een lijntje te leggen. Beide gingen echter ook al snel weer weg omdat Belushi geen woord tegen hen zei en zij op hun beurt niets tegen Smith te zeggen hadden. Nadat de twee de deur uit waren, zou Smith de komiek nog onder de douche hebben gestoken, voor hem – naar eigen zeggen op zijn verzoek – een laatste speedball(mix van coke en heroïne; nvdr.) toe te dienen en met zijn Mercedes naar huis te rijden.

John Belushi werd enkele uren later door zijn – het was er bezwaarlijk aan te zien – fitnesstrainer Bill Wallace dood aangetroffen.

26 NOVEMBER 1996

In principe kan je als ster in Chateau Marmont niets overkomen. Je mag er zelfs een bureautafel door je raam kegelen. Zolang je de schade vergoedt en de bureautafel niet op het hoofd van Gisele Bündchen terechtkomt, is er geen probleem.

Dat is anders als je journalisten in je kamer uitnodigt om over je nieuwe plaat te praten en er net geen berg heroïne op tafel ligt. ‘John Frusciante leeft het cliché – de rockster die zich terugtrekt in Chateau Marmont, waar grotere namen dan hij hebben ingecheckt om uit te checken’, schreef LA Weekly in 1996 over de ex-gitarist van de Red Hot Chili Peppers. ‘Zijn boventanden zijn nu bijna verdwenen; ze zijn verworden tot minuscule splinters gebroken wit die door zijn rottende tandvlees piepen.’

Nu is het één ding om in Chateau Marmont in te checken en er half Colombia door je neusgaten of aderen te jagen – het hotel is de voornaamste reden dat half Colombia werk heeft, dus ga je gang! Door ermee in de boekjes te staan, maak je echter slapende honden – lees: politieagenten en openbare aanklagers – wakker, en breng je de privacy van de andere hotelgasten en/of hun luxe callgirls in gevaar. Gevolg: John Frusciante werd vriendelijk, doch kordaat verzocht naar de nabijgelegen Mondrian te verhuizen, waar hij een paar weken later eveneens de deur werd gewezen.

Frusciante is echter lang niet de enige celebrity die het, naar de zin van het normaal don’t-look-and-don’t-tell-hotelmanagement, iets té bont heeft gemaakt. In 2007 werd ook Britney Spears uit het hotel gezet, nadat ze in het restaurant een gourmetschotel over haar gezicht was beginnen wrijven, tot ergernis van de andere gasten. Vandaag zou zoiets ‘avant-gardistisch’ heten, maar drie jaar geleden was van Lady Gaga nog geen sprake. En zelfs dan: Britney Spears die gelijk wat over haar lichaam wrijft, is gewoon vies.

23 JANUARI 2004

Helmut Newton maakte lange tijd deel uit van het meubilair van Chateau Marmont. Als modefotograaf was hij er sowieso kind aan huis – geen bekend model, modehuis of magazine dat er nog geen shoot heeft gedaan – en hij had het er blijkbaar zo naar zijn zin dat hij de laatste jaren van zijn leven de facto in het hotel woonde. Meer nog: aan zijn ‘vrije werk’ – vol naakte vrouwen op, onder en naast hotelbedden – te zien, was het zijn vaste studio. Zijn roemruchte reeks Domestic Nudes, met Young Woman Lying Under My Desk als een van de hoogtepunten, werd er integraal ingeblikt.

Chateau Marmont betekende helaas ook zijn nogal spectaculaire dood. Op 23 januari 2004 reed Newton met zijn Cadillac tegen hoge snelheid de steile oprit van het hotel af en crashte aan de overkant van de straat tegen een betonnen muur. Nu had de toen 83-jarige fotograaf al geregeld laten verstaan dat hij er – op professioneel vlak – de brui aan wilde geven, en dan was er uiteraard zijn zin voor drama en controverse. Dat deed sommigen besluiten dat Newton bewust het gaspedaal had ingedrukt om, aldus Karl Lagerfeld, ‘zijn laatste grote foto te maken’.

Ironisch genoeg is op het net geen enkele foto van het ongeluk of autowrak te vinden, en luidt het officiële verhaal dat Newton wellicht een hartaanval heeft gekregen. Er is nog het verhaal dat hij toen bijna een paparazzi heeft meegesleurd – kwestie van het ongeluk nog iconischer te maken – maar ook dat blijkt vooral wishful thinking van gewiekste biografen – en driekwart van de hotelgasten.

SOMEWHERE

In de bioscoop vanaf 5 januari.

DOOR BEN VAN ALBOOM

Je mag in Chateau Marmont zelfs een bureau door het raam kegelen – zolang die niet op het hoofd van Gisele Bundchen terechtkomt. Hoe je het té bont maakt? Door een gourmetschotel over je lichaam te smeren – vraag maar aan Britney Spears.