Charlatans

Eerste zin Het was het meest onwaarschijnlijke verhaal dat Ibrahim Reza in jaren had gehoord – en dat wilde wat zeggen.

Wanneer Ibrahim Reza, kapitein van de Nausikaä, in de buurt van de haven van Stokerdam komt, merkt hij een aantal drenkelingen op. Ze worden aan boord gehaald en vertellen dat ze gevlucht zijn uit de stad die bekendstaat als het laatste paradijs op aarde, waar mensen niet verpest worden door sociale media, individuen een samenlevingscontract met de overheid afsluiten en ieder zorgt voor de ander. Misdaad komt er niet meer voor, want afgedwaalde burgers worden door het Bureau Corrigerende Dienstverlening op een Reflectie-Traject getrakteerd. Het paradijs dat jaarlijks massa’s toeristen trekt, is in realiteit een hel, vertelt een van de drenkelingen: ‘We dachten dat we alles hadden, maar we hadden niets.’ Zo had Reza het nooit eerder bekeken.

Acht jaar na het bejubelde Dit blijft tussen ons komt Daphne Huisden met Charlatans, een dystopische roman die de beklemming die door de gulden middelmaat wordt veroorzaakt als onderwerp heeft. Of om het met de woorden van Etna Bakermat, de burgemeester van Stokerdam, te zeggen: ‘Evolutie is het werk van de meerderheid’, en wie niet tot die meerderheid behoort, kan het schudden. Zo iemand is Norah, die na vijftien jaar afwezigheid terugkeert naar Stokerdam en daar schaamteloos de kant kiest van haar neef Lorenzo, een illusionist en de zoon van een postbode die steevast zijn eigen route uitstippelde. Hij is een man van grote verhalen, een dromer en een charlatan, die mensen wijsmaakt dat het ook anders kan: wat in een maatschappij waar men ervan overtuigd is dat het voorkomen van ongewenst gedrag begint bij het opsporen en registreren van ongewenste gedachten, staat voor het vogelvrij verklaren van jezelf.

Dystopieën zijn er in alle geuren en maten, maar de meeste zijn nogal grijs. Niet Dit blijft tussen ons, dat spat van de felle kleuren en het schrijfenthousiasme. Van bij de eerste pagina sleurt Daphne Huisden je mee aan boord van de Nausikaä en waan je je op een zestiende-eeuws piratenschip. Wat natuurlijk niet kan, aangezien haar boek in de toekomst speelt. Vertwijfeling en onwennigheid behoren tot het gereedschap waarmee Huisden haar scènes opbouwt. Ze lost op de juiste momenten de juiste hoeveelheid informatie, houdt de lezer in spanning en voert hem uiteindelijk dronken met haar fantasierijke beelden.