Van de zwaan en de haan. CLAUDE SAUTET keert de nouvelle vague de rug toe met deze bedrieglijk lichte komedie over een geëmancipeerde ménage à trois en eeuwige mal d’amour.

CLAUDE SAUTET

FR 1971, MET YVES MONTAND, ROMY SCHNEIDER, SAMI FREY. DINSDAG 20 JULI 22.20 – ANTENNE 2

César et Rosalie *

Rosalie (Schneider), een jonge gescheiden vrouw met kind heeft blije verkering met César (Montand), een oudere, welgestelde handelaar van auto-onderdelen. Hun verhouding wordt echter bedreigd wanneer David (Frey), een oude vlam van de vrouw, komt opdagen en in César de jaloezie aansteekt.

Sautet, die vier jaar geleden stierf, had al het invloedrijke Les Choses de la Vie (later overgedaan in Hollywood als Intersection) op zijn naam staan toen hij in 1971 deze nauwgezet geregisseerde, bijzonder goed geschreven en geacteerde vertelling draaide, een viering van alledaagse amoureuze besognes.

De ‘romantische komedie’ had zich (na eerdere varianten zoals de sophisticated comedy uit de eerste helft van de filmeeuw) in de jaren zestig omgezet in de trend van zogenaamde May-December-romances. Dit waren ‘lichte’ liefdesdrama’s, even vluchtig en vrij als de verhoudingen die ze etaleerden. César et Rosalie neemt nergens een sociaal-politieke stelling in, is nooit een expliciete ode aan emancipatie en vrijdenkerij. Onder het oppervlak van amusante chic zit echter vaak een stekende analyse van de bevrijde, verwende en eeuwig onbevredigde burgerij. Op dezelfde manier is zijn regie onzichtbaar, maar daardoor des te sterker en een en al focus op de dynamiek van het acteren. Jean-Loup Dabadie en Claude Néron (Sautets kompaan-scenaristen) demonstreerden hun aanzienlijke talent om de eeuwige liefdesdriehoek authentiek te laten klinken en evolueren. Men kan zich natuurlijk ook voorstellen dat Sautet zijn mannelijke acteurs niet eens moest briefen over de wijze waarop de materie vorm moest krijgen. Met Romy Schneider als zwaan werd elke man een haan en ontstond allicht als vanzelf een onderhuidse, seksuele spanning. De te vroeg gestorven actrice is adembenemend, Montand is ademloos veelzijdig (om niet te zeggen manisch) en Sami Frey is zijn intrigerende, modieuze zelf (hij had zichzelf als prins in William Kleins Who Are You, Polly Magoo? en als Christus in Mr. Freedom al op de kaart geplaatst). Sautet maakte met deze fabel van even geestige als pijnlijke banaliteit op meesterlijke wijze duidelijk dat hij voor geen meter met de Nouvelle Vague van opzichtige stijl en agitprop wou worden geassocieerd. Toch maar durven!

Jo Smets