De tol van de roem – Columniste Marina Hyde hekelt de bemoeienissen van ’s werelds beroemdheden op politiek, sociaal en economisch vlak. Hilarische lectuur, maar helaas zonder oplossing.

Marina Hyde, Harvill Secker, 239 blz., euro13,5

Herinnert u zich nog hoe Jude Law de oorlog in Afghanistan trachtte op te lossen door (tevergeefs) een gesprek met de Taliban na te streven? Of hoe Tom Cruise hevig het gebruik van antidepressiva veroordeelde omdat hij naar eigen zeggen de geschiedenis van de psychiatrie bestudeerd heeft? De Britse journaliste en columniste Marina Hyde kan zich deze heuglijke mijlpalen van het sterrendom en tientallen andere ongelukkige interventies nog scherp voor de geest halen, getuige Celebrity. How Entertainers Took over the World and Why We Need an Exit Strategy.

Paris Hilton, Britney Spears, Leonardo DiCaprio en the likes passeren de revue. De ene na de andere ster wordt ontmaskerd als onwetend of arrogant in een even hilarisch als ontluisterend spervuur aan anekdotes. Hyde, die voor The Sun en The Guardian ‘de bizz’ al jaren op de voet volgt, heeft de neiging om het belang van sommige faits divers te overdrijven, de vermeende ontvoering van Hiltons geliefde Tinkerbell lijkt ons voor de rest van de mensheid bijvoorbeeld weinig risico te behelzen. Toch bieden vooral haar uitgebreide hoofdstukken over het gevaar van Scientology en de Kabbala – met respectievelijk Tom Cruise en Madonna als devote advocaten – boeiende lectuur.

Celebrity is bij momenten erg grappig, alleen spijtig dat Hyde zich alleen vrolijk maakt over de beroemdheden die de gewone stervelingen bewustmaken van alle problemen ter wereld, maar niet probeert een oplossing voor het fenomeen te bedenken. Al steekt ze even de hand in eigen boezem door de media een veeg uit de pan te geven omdat die de ‘Celebocracy’ mogelijk maken, net zoals bijvoorbeeld de regering van Zambia toeliet dat Angelina Jolie het hele land lamlegde omdat ze daar toevallig wou bevallen.

Dan rest ons enkel te hopen dat het hier niet zo’n vaart loopt. Dat Hyde geen van onze beroemdheden opnoemt, zal niet verbazen – al geeft ze wel een sneer richting Leopold II en diens twijfelachtige kolonisatiepolitiek. Oké, twee populaire broers zongen zich al eens uit vóór een unitair België en zelfs een Jo Vally heeft zijn eigen aanstekerlijn uit – een schlager vraagt nu eenmaal om lichtjes. We zien hen of hun collega-BV’s echter niet meteen op audiëntie gaan bij de president van Swasiland of de legerleiding van Kaboel. En we zijn hen daarvoor erg dankbaar.

Barbara De Coninck