Cate Le Bon ****

Men hoeft heus geen onvoorwaardelijke fan te zijn van de Welshe muzikante en producer Cate Le Bon om toch halsreikend naar nieuw werk van haar uit te kijken. Het alweer prettig verrassende Pompeii bevestigt haar reputatie als eigenaardige tante die zichzelf en de wereld doorheen een surrealistische bril bekijkt, en daarvoor plaat na plaat een andere montuur opzet. Deze keer schreef Le Bon alle songs op bas en dat uit zich in een melodische, maar vreemd stuwende basis – funk op een lager toerental. Veel meer dan flegmatieke drums en al even doodgemoedereerde synths hebben deze koddige popsongs niet nodig om even bedwelmend als fascinerend te zijn. Luister maar naar de astmatische saxofoon in Dirt on the Bed, het aanstekelijk verende Moderation of het snedige, aan Deerhunter verwante French Boys.