Film: **** Extra’s: *** (Universal)

Film. Precies omdat dit een ‘kleine’ en bescheiden Spielberg is, geniet je op dvd nog méér van het brio waarmee de regisseur het buitengewone levensverhaal traceert van Frank Abagnale, die het schopt van tieneroplichter tot FBI-adviseur in bankfraudedossiers. Dit is ook een film waarin Steven Spielberg voortdurend de toeschouwer beetneemt en op het verkeerde been zet, terwijl hij tegelijkertijd zijn verhalende kunstjes op een ontwapenende manier op tafel legt. Denk maar aan de schitterende animatiegeneriek, getoonzet op het vingerknippend thema van John Williams, die in een summiere figuratieve sixties-stijl de hele film woordloos samenvat. En in een briljante zet opent Spielberg dan de eigenlijke film met een Wie van de Drie tv-uitzending die nog eens het verhaal dat komen gaat, resumeert en ook het onwaarschijnlijke kameleontalent van de aalgladde protagonist onthult. Als ik toch even kniesoor mag spelen: zo perfect Leonardo DiCaprio is gecast, zo miscast lijkt me Spielbergs vaste fotografieleider Janusz Kaminski. De man is inderdaad van geen kleintje vervaard (zo wist hij zowel de kampen, de dinopretparken als nare toekomstvisioenen virtuoos te visualiseren), maar de stijl die hij hier hanteert (veel diffuus licht, onscherpe partijen en verblindende lichtbronnen) is minder evident. Op een of andere manier verwacht je bij dit onderwerp en tijdsbeeld (zeker ook gezien de verwijzingen naar midcentury modernistische designiconen zoals de JFK-luchthaventerminal van Saarinen) een look die zuiverder, meer gebald en grafischer is. Hoezeer de thematiek van de zoon die zich absoluut voor zijn vader wil bewijzen, aansluit bij de grote Spielberg obsessies, toch laat Catch Me If You Can ook een nieuw facet van de man zien: op zijn werk waren al veel adjectieven toepasselijk maar nooit eerder kon je een van zijn films sexy noemen.

Extra’s. Zoals vorige dvd-edities van Spielbergfilms, bevat een tweede schijfje een aantal documentaires geproduceerd door bonusexpert Laurent Bouzereau. Ze worden ons gepresenteerd in de vroege sixties-stijl (split screen, jazzy lijnenspel) waar ook de film mee uitpakt, nemen ons mee achter de schermen van de productie, portretteren de cast en volgen een opnamesessie van de John Williams-score. Frank Abagnale mag zijn eigen verhaal vertellen – een licht perverse versie van de American Dream waarin misdaad wel degelijk loont, na boete en rehabilitatie weliswaar. Helaas ook hier geen regisseurscommentaar (zelfs niet bij geselecteerde scènes) – en als iemand filmles kan geven, is het wel Spielberg.

DOOR patrick duynslaegher