Van cultheld tot has-been en terug: Kurt Russell (56) heeft een hobbelig parcours afgelegd. Nu zijn B-ster weer schittert in Quentin Tarantino’s exploitationhommage ‘Death Proof’ neemt hij geen blad voor de mond. ‘Ik ben tenminste nog een echte vent, geen mietje zoals Brad Pitt.’

‘Ik wou dat ik eruitzag als Robert Redford en een lul van 25 centimeter had, maar dat is helaas niet het geval’, aldus Kurt Russell in een filosofische bui. Hij heeft echter nooit veel reden tot klagen gehad: zijn cv kent zeker zoveel pieken als dalen en al bijna veertig jaar weet hij zijn vetkuif in Hollywood overeind te houden – hij begon al op zijn tiende als kindsterretje in de Disneyfabriek. Bovendien kan Russell met dank aan John Carpenters cultklassiekers Escape from New York (1981), The Thing (1982) en Big Trouble in Little China (1986) nog altijd rekenen op een stevige cultaanhang, die hem niet alleen zijn commerciële uitschuivers – herinner u stinkers als Tango & Cash, Executive Decision, 3000 Miles to Graceland en recent nog Poseidon – maar ook zijn reactionaire praatjes – Russell is lid van het NRA (National Rifle Association), fervent jager en aanhanger van ultraconservatief Newt Ginrich – met graagte vergeeft.

Wie ook tot die fanatieke fanclub behoort, is Pulp Fiction-maestro Quentin Tarantino, die Russells status van foute antiheld alvast maximaal exploiteert in zijn nieuwste spielerei, de B-filmhommage Death Proof. Dat is de eerste, ietwat opgepimpte en apart uitgebrachte langspeler van het oorspronkelijk als doublebill bedoelde Grindhouse-project. Het tweede, door Robert ‘ Sin City’ Rodriguez geregisseerde deel, de zombiefilm Planet Terror, komt bij ons pas in het najaar in de zalen.

Russells rol in Death Proof ? Die van Stuntman Mike, een Hollywood-cascadeur die met een pikzwarte bolide rondtoert, onderweg een paar lekkere kippetjes opscharrelt en er tussen de hysterische dialogen, vuile stofdraden en bruuske beeldwissels in onvervalste exploitationstijl behoorlijk zieke fantasmes op na houdt. ‘Mike kan alleen klaarkomen door vrouwen met zijn pantserauto van de weg te rammen’, legt Russell uit op een terras in Cannes, alsof het je reinste Shakespeare betreft. ‘Maar dat het daarom een vrouwonvriendelijke film is, vind ik complete bullshit. Wie dat beweert, heeft er geen fluit van begrepen, heeft totaal geen gevoel voor humor en is waarschijnlijk een gefrustreerde trut.’ Yep, Captain Kurt is helemaal terug.

Kende je Tarantino al lang?

Kurt Russell: Vier jaar geleden heb ik hem voor het eerst ontmoet na de Academy Awards. We zijn toen een paar pinten gaan pakken en we spraken af dat we ooit nog eens zouden samenwerken. Ik ben namelijk dol op zijn werk en hij op het mijne, vooral op de films die ik indertijd met John Carpenter heb gemaakt. Toen Quentin me opbelde, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik hoefde niet eens het scenario te lezen.

Waar komt Stuntman Mike eigenlijk vandaan?

Russell: Het was makkelijker geweest om er een ronduit geflipte serialkiller-karikatuur van te maken, maar Quentin en ik wilden hem absoluut een zekere diepgang geven, ook al gaat het om een exploitationfilm waarin logica en geloofwaardigheid niet het belangrijkste zijn. Ik heb voor Mike verschillende elementen ontleend aan acteurs en stuntmannen die ik kende van vroeger. Het kapsel haalde ik bij de één, het litteken bij de ander, enzovoort. Het zijn allemaal dingetjes die ik uit mijn herinneringen heb opgepikt en samen geplakt tot één kleurrijk figuur die als het ware uit het collectieve geheugen van Hollywood komt; een kerel die ooit een beloftevolle carrière voor ogen had, onderweg pijnlijk mislukte, daar een seksuele stoornis aan overhield en nu uit is op wraak. En néén, het is niet autobiografisch (lacht).

Hij is grondig gestoord, maar toch niet helemaal onsympathiek…

Russell:(onderbreekt) Dat was net de uitdaging: hij moest een jong ding dat zijn dochter zou kunnen zijn kunnen opscharrelen, zonder dat je iets hebt van: ‘you digusting, filthy pig’. Niet dat ik goed in de markt lig bij jonge meisjes, maar op een dronken, lichtjes geschifte manier zou ik misschien nog wel het gekke suikeroompje van een 20-jarige stoot kunnen zijn – als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb het trouwens genoeg gezien bij mijn eigen pa (acteur Bing Russell, vooral bekend als sheriff Foster uit Bonanza, DM). Die vrijde ook vaak jonge meisjes op met gladde praatjes waarvan ik dacht: ‘Hoe is het mogelijk dat die wijven daarin trappen?’

‘Death Proof’ is dus niet alleen popcorntrash, maar ook een sociologische genderstudie?

Russell:(ernstig) Binnen twintig jaar zal de film bestudeerd worden om na te gaan hoe mannen vroeger met vrouwen omgingen. De venten van tegenwoordig zijn allemaal door hun moeder opgevoed en weten niet meer hoe ze een vrouw moeten binnendoen. Kijk naar Brad Pitt en Matt Damon. Allemaal mietjes! Ik ben tenminste nog een echte vent, al zie ik er misschien iets minder gesofisticeerd uit en is Stuntman Mike een seksistische dinosaurus met issues. Jammer genoeg hebben veel mensen niet door dat dat net de pointe van de film is. De vrouwen die Mike op het einde aftuigen zijn geen échte vrouwen, maar symbolen voor de vrouwelijke machtshonger. En Mike is geen échte vent, maar een seksueel gefrustreerde lafaard. Denk je dat Snake Plissken (de antiheld uit de Carpenter-klassiekers ‘Escape from New York’ en ‘Escape from LA’, DM) zich door vrouwen zou laten aftuigen? Get the fuck out of here! They would get their asses kicked real bad.

Maar je bent zelf geen seksist?

Russell: Tuurlijk niet. Vraag het aan mijn vrouw (actrice Goldie Hawn, DM) of mijn dochter (actrice Kate Hudson, DM). Ik permitteer me alleen om man te zijn – met alle onhebbelijkheden vandien – en om onder alle omstandigheden mijn mening te geven. Als ik een mooie vrouw zie en ik noem haar een lekker wijf, ben ik dan een seksist? Betekent dat dat ik haar reduceer tot twee tieten en een kont? Tuurlijk niet. Het betekent alleen dat ik haar aantrekkelijk vind. Waarom moeilijk doen?

En wat vindt Goldie van die gezonde appetijt? Jullie zijn toch al 23 jaar getrouwd.

Russell: Die heeft daar geen problemen mee. De reden waarom onze relatie werkt, is precies omdat we allebei erkennen wat mannen en vrouwen zijn, hoe ze ineensteken en hoe ze van elkaar verschillen. Maar we hebben geen open relatie. Kijken en flirten mag, voor de rest is het: handen thuis en broek aan.

Hebben die sterke vrouwen in je leven je veel veranderd?

Russell: Niet echt. Als je een relatie hebt, leer je compromissen sluiten, maar eigenlijk ben ik amper veranderd sinds mijn tiende. En daar ben ik verdomd trots op. De wereld ziet er nog altijd hetzelfde uit. Ik heb geen verborgen agenda en als ik denk dat het wit is, ga ik niet zwart roepen omdat de anderen dat doen.

In Amerika werd ‘Death Proof’ in kortere versie uitgebracht samen met Robert Rodriguez’ ‘Planet Terror’ als het drie uur durende, met valse trailers aangelengde trashfestijn ‘Grindhouse’, meteen de eerste flop uit Tarantino’s carrière. Zit je daar mee?

Russell: Tuurlijk had ik liever gehad dat we Spider-Man hadden platgewalst en dat de critici laaiend enthousiast waren, maar eigenlijk is het niet zo vreemd wat er is gebeurd. Kijk naar de films die ik heb gemaakt met John Carpenter en waarop Quentin zich heeft geïnspireerd. Die werden indertijd ook afgekraakt, maar zijn nu wel cultklassiekers. Hetzelfde zal met Death Proof gebeuren. Het is een specifieke film voor een specifiek publiek en er zit nogal wat ironie in, altijd lastig voor een groot publiek. Toen ik zag dat de film wegzakte in de boxoffice heb ik Quentin daar meteen op gewezen en hem verzekerd dat het binnen twintig jaar allicht de belangrijkste film uit zijn carrière zal blijken. Hij is niet alleen geestig en opwindend: hij zegt ook iets over de tijd waarin we leven en de relaties tussen mannen en vrouwen.

Sommige critici vinden het een lege genreoefening waarin Tarantino zichzelf voortdurend herhaalt.

Russell:(verveeld) En wat wil je nu? Dat ik je gelijk geef? Laat de mensen zelf oordelen en laat ons nog eens afspreken binnen twintig jaar.

Je zit er dus toch mee in?

Russell: Wel voor Quentin, niet voor mezelf. Ik maak me al lang geen zorgen meer over mijn carrière. Daar ben ik in 1988 mee gestopt toen ik een paar miljoen dollar heb verdiend aan Tequila Sunrise en Tango & Cash, mijn eerste vetbetaalde blockbusters. Sindsdien doe ik alleen nog waar ik zin in heb.

‘DEATH PROOF’: Vanaf 6/6 in de bioscoop.

Door Dave Mestdach