Capone

Scarface, The Untouchables, The St. Valentine’s Day Massacre, Al Capone: er zijn al tal van films over de legendarische gangsterbaas uit de jaren van de Grote Depressie gemaakt, maar geen daarvan focuste op 1947, zijn laatste levensjaar. Toen was Capone – na tien jaar cel – een psychisch gebroken, dementerende en bedlederige schim van zichzelf. Na onder meer Robert de Niro, Rod Steiger en Jason Robards is het dit keer Tom Hardy die in de met littekens gesierde huid van ‘scarface’ kruipt, al heb je soms de indruk dat hij vooral Sean Penn imiteert. Hardy gaat er gretig over met dik aangezette tics, een vet Italiaans-Amerikaans accent, flink wat make-up en een afgebeten sigaar in de mond, waardoor zijn Capone meer een driftige karikatuur dan een tragisch monster of een pathetische patriarch wordt. Dramatisch, cathartisch of spannend wordt het bijgevolg nooit, terwijl regisseur Josh Trank alles keurig maar onpersoonlijk in beeld borstelt, Matt Dillon en Kyle McLachlan komen piepen in bijrolletjes en de dure decors en kostuums verraden dat deze demystificerende biopic hogere ambities had dan een anonieme dvd- en VOD-release.