EEN WAANZINNIG VROUWENLEVEN. Ooit was ze de muze van rodin en debussy, maar grote namen betekenen zelden groot geluk. het tragische leven van camille claudel.

STIHMUL

Tot 15 mei in Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, Antwerpen. Info: www.musicalcamille.com.

Camille… une femme… ein Leben… a musical

Het leven van beeldhouwster Camille Claudel leek voorbestemd om gladgestreken te worden tussen de plooien van de geschiedenis. Midden jaren ’80 voltrekt zich echter een Claudel-revival: er verschijnt een biografie van haar verre nicht Reine-Marie Paris, Bruno Nuytten draait een biopic met Isabelle Adjani in de hoofdrol en Anne Delbée pent een biografische roman en een toneelstuk. Logisch, want Claudels levensverhaal leest als de plot van een dertiendelig televisiedrama: geboren in 1864 uit Franse bourgeois, op haar zeventiende al een prefeministisch symbool dat de artistieke (mannen)wereld infiltreert, en een jaar later model, leerling, muze en minnares van Auguste Rodin.

Ondanks kritisch succes kan ze nooit uit de schaduw van haar meester kruipen. Rodin kaapt haar werk en het komt tot een pijnlijke breuk. Na een korte relatie met Claude Debussy belandt ze, verlaten door familie en minnaars, drankzuchtig en wanhopig, op dertigjarige leeftijd in een psychiatrische inrichting, waar ze dertig jaar later, in 1943, sterft. Claudels tragiek werd ook op maat van Broadway gesneden – Lori McKelvey’s M. Claudel komt in juni op de planken, Frank Wildhorn liet zijn Camille Claudel vorige zomer al eens proefdraaien – maar de officiële musicalpremière is tot nader order van eigen bodem.

Regisseur Frank Hoelen plaatst het verhaal in de langwerpige schuilkelder van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Een ruimte die, inderdaad, in een handomdraai een psychiatrische inrichting, een Parijse steeg of het atelier van Rodin oproept, maar die de voorstelling soms op een tennismatch doet lijken: het publiek moet in een hels tempo zijn hoofd links en rechts draaien om niets van de actie te missen. Op de aardige muziek van Harry Koning zingen de acteurs vlekkeloos, maar het goede, zij het niet uitzonderlijke acteerwerk kan helaas nooit het zwakke tekstmateriaal compenseren. De tragiek van psychiatrische patiënten kan interessanter uitgewerkt worden (en verdient beter) dan clichéaapjes kijken. Camille wordt gedragen door een mengelmoes van Nederlands, Engels, Duits en Frans. Om de hoofdarts aan het begin van de voorstelling te citeren: waarom? Wim Smets

Wim Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content