Buiten beeld

Eerste zin Eerst is er alleen een demonstrant, die uit de achtergrond van rookpluimen naar hem toe komt rennen en steeds scherper zichtbaar wordt.

Journalist Alex Laagland maakt een reportage over het geweld waarmee de Venezolaanse autoriteiten betogingen neerslaan. Hij ziet hoe twee in het zwart geklede mannen op een motorfiets aan komen rijden. De motor stopt, de passagier stapt af, richt zijn geweer op een betoger en schiet. Het levert Alexander een kanjer van een foto op, van een jongeman die met een arm in de lucht een kogel in de schouder krijgt, een foto die op de voorpagina van de Nederlandse krant Trouw terechtkomt en een paar maanden later bekroond wordt met een perstrofee. Maar voor Alex is die foto geen zegen. Ze doet hem twijfelen aan het idealisme waarmee hij ooit naar Latijns-Amerika is vertrokken. Hij wilde de realiteit tonen en de wereld veranderen, maar teert hij niet gewoon op de miserie van een ander? Had hij de neergeschoten jongen niet moeten helpen? Wanneer hij niet veel later op brute wijze bedreigd, geslagen en beroofd wordt, slaan de stoppen bij hem door. Hij wordt cynisch, begint te veel te drinken en verwaarloost zijn job.

Uitgangspunt voor het schrijven van de roman Buiten beeld was voor Jurriaan van Eerten de iconische foto van de Zuid-Afrikaanse journalist en fotograaf Kevin Carter waarop een Afrikaans uitgehongerd kind te zien is dat schuin voorover op de grond ligt, terwijl een paar meter verderop een gier zit toe te kijken. De foto verscheen in 1993 in The New York Times en Carter kreeg er bakken kritiek voor. Waarom had hij het kind niet geholpen, vroeg men zich af. Uiteindelijk werd de kritiek zo luid dat Carter zelfmoord pleegde.

Alex pleegt geen zelfmoord. Hij wordt wel cynisch, begint reportages uit zijn duim te zuigen en loopt uiteindelijk tegen de lamp. Buiten beeld is een licht onevenwichtige roman waarin de balans tussen relevante en irrelevante informatie niet helemaal goed zit. Hoe en waarom Alex journalist werd, is bijvoorbeeld veel te lang uitgesponnen. Stukken beter – levensecht en overtuigend – is Van Eerten in de psychologische uitdieping van Alex. Dat de auteur zelf al een hele tijd als journalist werkzaam is in Latijns-Amerika zal daar allicht niet vreemd aan zijn.