Michael Moore,met Michael Moore, Marilyn Manson, Charlton Heston, George W. Bush

film van de week

‘Are we a nation of gun nuts, or are we just nuts?’, vraagt Amerika’s meest mediagenieke dissident zich af op de site van zijn film. Beide delen van de vraagzin komen aan bod in dit anarchistisch, vrij associërend politiek collagestuk dat tegelijk de schaterlach en de verbijstering verdient en evenveel met Moores ego is begaan als met het probleem van 11.100 jaarlijkse, met wapens verbonden moorden. Enige egotripperij weze de man na een decennium van vechten tegen de bierkaai overigens helemaal gegund, maar als u van Bowling een conventionele, rechtlijnige docu met voorspelbaar exposé verwacht, moet u bij BBC, Lichtpunt of Panorama zijn.

Moores film zoekt het ongerijmde in weetjes en babbeltjes: zo viel de schietpartij in de Columbine High School in Littleton samen met de grootste bommenregen op Servië, terwijl Littletons grootste werkgever de militair-industriële reus Lockheed Martin is; en de ontmoeting in Oscoda, Michigan met de Nr. 2 van een bommenleggerslijst die spijt betuigt omdat hij niet Nr. 1 was, spreekt boekdelen. Van Michigan, ‘gun lover’s paradise’, gaat het naar Littleton, Colorado, waar even in de bowlingclub wordt halt gehouden, om dan na prof Barry Glassners praatje over de ‘cultuur van de angst’ naar het sterk bewapende Canada te trekken, waar je zo in een huis kunt binnenstappen zonder overhoop te worden geschoten. De slotmatch is die tussen Moore en gewezen steracteur Charlton Heston, de van Alzheimer schuddende voorzitter van de National Rifle Association die allang geen loop meer in de handen kan nemen zonder dat de hele buurt wordt geëvacueerd.

Scrupules kent Moore niet, angst evenmin. Hij was tenslotte de kerel die in zijn tv-show The Awful Truth niet de tiende verjaardag van het begin van de Golfoorlog herdacht, maar het tiende jaar dat de oorlog aan de gang was (de VS en Groot-Brittannië bombarderen om de haverklap doelen in Irak). Bij wijze van feest huurde hij een tankstation af, versierde het met Saddams portretten en begon aan de verkoop van benzine tegen spotprijzen. Een overrompeling was het resultaat en op de vraag of het hen niet ergerde dat dit Saddams pomp was, staken de automobilisten prompt hun goedkeurende duim op of zeiden: ‘Thank you, Saddam!’Nuts indeed.

door Jo Smets