JOOST VANDECASTEELE, auteur van onder meer Massa en Vel, stilt met een maandelijkse column zijn innerlijke nerd. – Even schaars als kortverhalen gepubliceerd in literaire tijdschriften die een boekencontract opleveren, zijn de YouTube-fenomenen die door Hollywood worden opgepikt. Wie er toch in slaagt, wacht de legende.
Met de komst van Netflix en Popcorn Time voelt het internet aan als een immense zwarte markt voor series en films. Hun catalogus verdwijnt in het niets in vergelijking met het digitale archief van YouTube. Als op een virtueel stort dumpt iedereen er zijn eigen webcam-rants, illegale dvd-rips en no-budget actiefilms. Want soms, heel heel heel soms, levert dat iets op.
Zo klampen ontelbaren zich vast aan de manier waarop de Zuid-Afrikaanse filmmaker Neill Blomkamp na Alive In Joburg (2006), zijn kortfilm over illegale ruimtewezens, de eerste langspeler District 9 (2009) heeft mogen draaien. Nog recenter, in 2011, verspreidde Wes Ball de computergeanimeerde kortfilm Ruin via YouTube, een zes minuten durende achtervolging tussen een motorrijder en een drone in een postapocalyptische wereld. Dat Ball daarin geen enkele aandacht schonk aan plot of personages, maakte hem blijkbaar uiterst geschikt om de Maze Runner-films te regisseren.
Dankzij deze spirituele voorgangers wordt YouTube de laatste tijd overspoeld door steeds beter gemaakte digitale kortfilms en steeds beter geschreven scifi-shorts. Zo raad ik The Flying Man (2013) van Marcus Alqueres aan. Een idee zo simpel, maar zo goed. In een stad wordt een vliegende superheld gesignaleerd, maar in tegenstelling tot de échte Superman twijfelt hij geen seconde om criminelen van grote hoogtes dood te laten smakken.
Groot is mijn fascinatie voor Fan Films, voornamelijk alternatieve vertellingen rond bekende popcultuurfiguren. Zo hebben enkele kundige nerds Judge Minty (2013) in elkaar gestoken, een film van 25 minuten over een oudere, uitgerangeerde collega van Judge Dredd die last krijgt van medelijden en verbannen wordt naar de Cursed Earth rondom Mega-City One. Andere geeks zijn dan weer verantwoordelijk voor spotgoedkope Lord of the Rings-adaptaties die soms langer dan een uur duren, en vaak langer dan de volledige trilogie aanvoelen wegens het tenenkrullend slechte acteerspel. Maar mijn sympathie hebben ze, want qua intentie verschilt het allemaal weinig van hoe ik mezelf als prepuber in Vietnam waande tijdens mijn Tour Of Duty-periode, toen ik de voortuinen van Zwevegem vrijwaarde van de Vietcong.
De productiefste en inventiefste stroming binnen dit segment is het collectief Bootleg Universe. De leden van die groep raakten gefrustreerd na de vele vergaderingen in Hollywood waar hun pitches voor comicverfilmingen afgevoerd werden omdat ze als iets ’te’ werden bestempeld. U mag zelf kiezen welke ’te’ hier van toepassing is: te raar, te gewelddadig of te weinig commercieel.
De frustratie werd inspiratie en verschillende liveaction-juweeltjes werden op de wereld losgelaten. Al 13 miljoen mensen keken ondertussen naar hun korrelige, volwassen versie van Power Rangers. Dit hoge aantal ten spijt heeft Lionsgate al laten weten dat de échte reboot van Power Rangers (verwacht in 2017) geen fractie van deze donkere toon zal overnemen, zogezegd op vraag van de ‘echte’ fans. Want het blijft Hollywood natuurlijk, een plek die schaamteloos durft te beweren dat de animeklassieker Ghost in the Shell (1995) het best nog eens in het echt overgedaan wordt met Scarlett Johansson in de hoofdrol – ook die film komt in 2017 in de zalen.
Een andere opmerkelijke kortfilm afkomstig uit de Bootleg Universe draagt als titel Dirty Laundry (2012). In deze short van U2-videoclipfilmer Phil Jouanou speelt Thomas Jane, net als in de gelijknamige langspeelflop uit 2004, The Punisher. Hij portretteert die koele wreker zoals de Punisher-comics het dicteren: bloederig en meedogenloos, een combinatie die een constante vormt in het merendeel van deze fanfilms.
Deze ingreep is natuurlijk niet uitsluitend hollywoodiaans. Zo werd ook Suske en Wiske al onderworpen aan een volwassen papieren herinterpretatie, met name in de reeksen Amoras en J.Rom. En misschien is iemand in alle stilte bezig met het herschrijven van Pluk van de Petteflet, waarin een achttienjarige Turkse Pluk een appartement heeft gekraakt in een wolkenkrabber en traangas trotseert tijdens het beschermen van de Torteltuin. Of misschien werkt Studio 100 stiekem aan een vuile versie van Mega Mindy, zonder echt iets aan haar outfit te moeten veranderen.
Zelf zou ik verheugd zijn met een bootleg van Kaatje op Ketnet, maar dan wel een versie vanuit het standpunt van de volwassen man die elke dag opstaat, de realiteit niet aankan en dan maar naakt in dat pluchen dinosauruspak kruipt. Waanzinnig geworden door eenzaamheid, uitdroging en seksuele frustratie bedenkt hij een blond meisje en een astronaut die hem altijd uitlachen, ook al heeft hij hén verzonnen. Als boetedoening voor een incident met zijn moeder jaren geleden. Wat er precies gebeurd is tijdens die fatale zomerdag, weet ik nog niet. Maar zodra ik het heb bedacht, begin ik meteen mijn scenario te verfilmen met mijn Huawei-gsm. Hollywood, here I come.
HET VERSCHILT ALLEMAAL WEINIG VAN HOE IK ALS PREPUBER TIJDENS MIJN ‘TOUR OF DUTY’-PERIODE DE VOORTUINEN VAN ZWEVEGEM VRIJWAARDE VAN DE VIETCONG.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
