Boem, misslag – ‘Ik was de eerste die een film maakte met de Burtons die verlieslatend was.’ Joseph Losey was wat trots op zijn campklassieker ‘Boom’!

Films: * Extra’s: (Maelström/Filmfreak)

Gevoel voor humor had hij niet echt, dat zullen zelfs zijn vurigste fans beamen. Dat je bij het bekijken van Boom! en Secret Ceremony dan toch geregeld in een deuk ligt, komt omdat Joseph Losey er de artistieke pretenties, zwaartillende symboliek en pompeuze allegorische betekenissen zo dik oplegt dat beide destijds spectaculair geflopte producties met het verstrijken van de jaren een hoog campgehalte kregen. Boom!, dat duidelijk de kroon spant, is zelfs een van de lievelingsfilms van zelfverklaarde paus van de wansmaak John Waters. Beide prenten dateren uit de periode dat Losey, op zoek naar geld en prestige, uitbundig flirtte met de Burtons.

Losey, een oprechte saloncommunist, liet het miljoenenverslindende jetsetduo Elizabeth Taylor-Richard Burton gezamenlijk opdraven in Boom!, een bewerking van The Milk Train Doesn’t Stop Here Anymore van Tennessee Williams. ‘ It’s a beautiful picture, the best ever made of one of my plays‘, zei Williams, kennelijk even buiten zijn zinnen als zijn personages. Liz Taylor speelt een stervende ster die op haar vulkanisch privé-eiland geen indringers duldt. Tot er een ronddolende dichter opdaagt (Richard Burton) die de Engel des Doods blijkt te zijn en en passant ook de potsierlijke filmtitel toelicht: ‘Boom! is de schok die je voelt op het moment dat je beseft dat je nog leeft.’ Ondanks de kaboekikostuums en de Bulgari-juwelen waaronder ze gebukt gaat, raast Liz als een schril viswijf door de film, bevelen uitdelend aan een dwerg, een nurse en een nicht (Noel Coward als de heks van Capri: don’t ask!). Ze krijgt paniekaanvallen, hoest bloed op, schreeuwt om injecties, kraamt poëtische onzin uit en ontsteekt in woede als Burton ‘de enige man blijkt te zijn die haar slaapkamer verlaat zonder in haar bed gestapt te zijn.’

In Secret Ceremony is Taylor nog altijd van de partij, maar wordt Burton (die enkele jaren later ook een solonummertje mocht doen voor Losey: The Assassination of Trotsky) vervangen door Mia Farrow – niet meteen een verbetering. Liz is een Londense prostituee die zopas haar dochter begroef en in de ban geraakt van een steenrijk jong meisje (Farrow) dat treurt om haar overleden moeder. De gekke moeder-dochtertransfer heeft ook lesbische connotaties, maar is vooral een folie à deux, die wordt bedreigd door de indringer van dienst, een kinderen molesterende stiefvader (Robert Mitchum). Farrow is heel aannemelijk als het geschifte kindvrouwtje, al is het niet helemaal duidelijk of er voor Farrow bij het spelen van iemand die ze niet allemaal op een rijtje heeft wel enig acteren komt kijken. Terwijl La Taylor langs de neus weg onthult waarom Farrow er nu nog altijd als een kindvrouwtje bijloopt en gelijk een verklaring geeft voor haar eigen facelifts: ‘Krankzinnige mensen zien er altijd jonger uit.’

Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content