BLUE MERIDIAN

Maandag 18/4, 23.50 – Canvas

What has four eyes but still can’t see? The Mississippi! Nog snel een luchtige noot voor u in het spoor van Sofie Benoot naar het diepe Zuiden van de Verenigde Staten trekt. In Blue Meridian laat de cineaste – die in de docu Fronterismo eerder al de Amerikaanse grens met Mexico exploreerde – u kennismaken met de mensen langs de bekende rivier in een even doorleefd als afgeleefd stukje VS. ‘Dit is een heel ander Amerika dan je normaal in de media ziet.’

Vanwaar je fascinatie voor Amerika?

Sofie Benoot: Amerika laat weinig mensen onberoerd, ofwel droom je ervan ofwel voel je een zekere haat. Meestal is het een mix van de twee. Amerika is krachtig, aantrekkelijk en origineel, maar ook gewelddadig en weerzinwekkend. Het is onmogelijk het vraagstuk tussen die twee polen op te lossen. Ook ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. En die fascinatie groeit elke keer dat ik er film.

Wat is er zo bijzonder aan de Mississippidelta?

Benoot: Wel, ik was er nog nooit eerder geweest, maar ik kende natuurlijk de geschiedenis. De burgeroorlog zit nog erg diep in het Zuiden. Eigenlijk is dat het enige deel van Amerika dat weet wat het is om een oorlog te verliezen. Dat maakt dat de mentaliteit er anders is, zeker omdat de streek ook nog gevoelig is voor natuurrampen. Denk maar aan New Orleans, de laatste stop van onze reis, waar de gevolgen van Katrina nog erg zichtbaar zijn. Toch zitten er veel meer humor en hoop in mijn docu dan ik had verwacht. Dat is net het fijne aan zo’n trip: je hebt wel een plan in je hoofd, maar ter plekke word je toch nog verrast.

Door wat dan?

Benoot: Het optimisme van de mensen ginder, en hun wil om de Amerikaanse droom te reanimeren. Of het nu door religie of humor is, sommige bewoners houden stand – zelfs als hun stad gestaag leegloopt. Zo heb ik er kennisgemaakt met de burgemeester van Cairo, de eerste zwarte verkozene van de stad. Hij heeft het inwonersaantal van twintigduizend naar duizend zien dalen, en toch doet hij er alles aan om de hoop levend te houden.

Geen vreemde snuiters tegengekomen?

Benoot: Goh, mij leek het alsof alle mensen door eenzelfde virus zijn aangestoken, een zekere religieuze gekte. God is overal. En dan was er ook die rasechte Yankeehater, een man met een enorme wrok tegen het Noorden en de zwarten die liever naar de tijd van de slavernij zou terugkeren. Ach, wat ik typisch vind aan Amerika is dat je van elke verklaring ook het tegendeel kunt beweren.

Werd je overal met open armen ontvangen?

Benoot: Eigenlijk wel ja, de drang om te vertellen is groot. Zelfs in een gevangenis die we wilden bezoeken, verwelkomden ze ons vriendelijk. We dachten dat het nooit zou lukken om er binnen te raken: in de VS moet je ettelijke formulieren invullen als je nog maar het land in wil en zelfs in België duurt het maanden om de gevangenis in te mogen. Maar vijf minuten en één gesprek met de directeur, meer hadden we niet nodig om oog in oog te staan met de criminelen.

Heb je contact gehouden met de mensen die je ontmoet hebt?

Benoot: Met sommigen wel. Het is niet altijd eenvoudig: enkele van de oudere mensen zijn intussen spijtig genoeg gestorven en anderen hebben niet altijd toegang tot het internet, net omdat ze zo geïsoleerd leven. Ik ben wel erg nieuwsgierig naar hoe het hen nu vergaat. Misschien moet ik de trip ooit nog eens maken. Nu zit ik echter volop in de voorbereidingsfase van mijn volgende docu, die samen met Fronterismo en BlueMeridian een Amerikaans drieluik zal vormen. De bestemming? Het échte Westen van Amerika.

(B.D.C.)