Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van pianiste Nathalie Loriers, die het nieuwe seizoen van JazzLab Series opent.

NATHALIE LORIERS: Mijn eerste coup de coeur kwam van Bill Evans. Iemand had me een jazzcompilatie in handen gestopt, en daar stond Never Let Me Go op. Het bleek een track uit de lp Alone te zijn. Ik speelde piano sinds mijn vierde, maar die plaat heeft rond mijn 19e echt een deur voor me geopend. Evans heeft een grote invloed op me gehad. Ook al was hij een Amerikaan, hij had een heel Europese, zeg maar Franse inborst – wellicht een gevolg van zijn klassieke opleiding. Die tongval spreekt me erg aan.

Maar ik voel me bijna schuldig om die ene plaat te noemen. Heel lang is het Europese kwartet van pianist Keith Jarrett erg belangrijk voor me geweest. Platen als Personal Mountains en My Song zijn voor mij nog altijd een referentie als het op sound en compositie aankomt. Jarretts standardstrio en zijn geïmproviseerde soloconcerten zijn natuurlijk ook heel bijzonder, maar zijn zin voor compositie in die ‘Europese’ jaren steekt er toch bovenuit.

Nooit zin gehad om zelf solo te toeren?

LORIERS: Ik heb het ook weleens gedaan, en ik weet genoeg. Die eenzaamheid, ik kan er niet goed tegen. Ik heb zelfs al aanvragen voor soloconcerten geweigerd. Geef mij maar andere mensen die me kunnen verrassen.

Dan maar een nieuw trio, met Philippe Aerts op bas en de Amerikaan Rick Hollander – een veteraan van trompettist Roy Hargrove en pianist Brad Mehldau – op drums. Vanwaar die omslag?

LORIERS: Wel, mijn vorige projecten, met L’Arbre pleure en Moments d’éternité, waren heel precieus en sterk gearrangeerd. Hoe fijn die ervaringen ook waren, arrangementen kunnen je stilaan beklemmen. Ik begon ontzettend naar een nieuw trio te verlangen, waarbij je veel meer ruimte hebt om je uit te drukken. De keuze voor Rick lag bijna voor de hand. Twintig jaar geleden heb ik een tijd met hem gespeeld, en daar had ik de beste herinneringen aan. En hij blijkt een geweldige verstandhouding met Philippe te hebben.

Jullie cd, Les 3 Petits Singes, klinkt geregeld een stuk kwieker dan zijn introverte voorgangers.

LORIERS: Het ging van zwaar tot ronduit tragisch, hé. (lacht) Precies daarom heet deze plaat Les 3 Petits Singes. Ik wil lol maken, grooven! Pin me er niet op vast, maar het past in de jazztraditie van de jaren zestig: je hoeft je toch niet te schamen als je je amuseert, zeker?

BART CORNAND