Black Widow

Marvelfans smeekten al tien jaar om een film die rond Natasha Romanoff draait, de door Scarlett Johansson vertolkte Russische elitedoder van de beroemdste superheldenkliek ter wereld: de Avengers. Maar eerst moest Marvel overtuigd worden. Vervolgens sukkelde men met het scenario. En toen dat eindelijk klaar was, was er de pandemie. Behoorlijk verwarrend voor wie de ontwikkelingen in het Marvel Cinematic Universe maar met een half oog volgt: Black Widow speelt zich af na Captain America: Civil War maar voor de climax van fase drie, terwijl het toch de eerste bioscoopfilm is in fase vier. Bravo als u wel nog mee bent. Wat hebben die Marvelproducties toch altijd veel voorkennis of contextualisering nodig. Opvallend: de scènes waarin déze blockbuster van superheldenfabriek Marvel het minst op een blockbuster van superheldenfabriek Marvel lijkt, zijn met voorsprong de beste. Je komt ze vooral in het eerste uur tegen. In de tweede helft wordt het alsnog erg Marvelachtig, met de obligate veel te lange finale met een overdosis actie en allerlei links met oude en nog te fabriceren Marvelfilms die de focus verpesten. Weinig subtiel wordt Scarlett Johansson gedwongen om de fakkel door te geven aan Florence Pugh. De eerste helft daarentegen wedijvert eerder met populaire spionagefranchises zoals James Bond, Jason Bourne en Ethan Hunt dan met Captain America en co. In een vliegtuig ternauwernood ontsnappen aan een politieovermacht, op de motor door Budapest razen om schurken af te schudden, in een metrostation levend uit een ontplofte sportwagen klauteren: het zijn het soort actiescènes waarvoor bioscopen zijn uitgevonden. Regisseur Cate Shortland, vooral bekend van de intimistische arthouseparel Lore, ensceneert ze voortreffelijk én smokkelt zodra het kan wat schoonheid en intimiteit naar binnen.

Black Widow ***

Cate Shortland met Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content