Een van de minder voorspelbare succesverhalen van de jongste twee jaar laat een tweede hoofdstuk van de platenpersen rollen. Andermaal welkom in de warmhartige wereld van Matthew E. White.
Vanzelfsprekend was het niet, hoe Whites debuutplaat Big Inner (2012) aan beide kanten van de grote plas met superlatieven werd bestookt. Wellicht speelde enige verbijstering mee: niemand verwachtte een gloedvolle, deugddoende aanwending van zwarte muziekstijlen zoals soul, gospel en r&b door een goeroe-achtige, bleekscheterige missionariszoon uit Richmond, Virginia – een oord dat zich ook al ver van de snelwegen van de muziekbusiness situeert.
Met Big Inner en de ep Outer Face (2013) presenteerde Matthew E. White op overtuigende wijze zijn businessplan, op Fresh Blood gaat hij daar nog eens met de markeerstift over. Het is met andere woorden een plaat waarmee hij de krachtlijnen van zijn visie dikker en kleurrijker aanzet. Om te beginnen: zijn zangstem, een sonoor, rakelings langs gekreun en gefluister scherend instrument dat je als een volleerde welzijnswerker meteen op je gemak stelt. Wanneer dan de zoete strijkers, gelukzalige blazers en discreet swingende ritmesectie invallen, op de voet gevolgd door een monter dameskoortje, zet zich vanaf opener Take Care My Baby een zalige onthaastingsprocedure in gang.
Toch vallen fysieke inspanningen niet helemaal uit te sluiten: ‘Let me look at ya, let me look at ya / Oh, I’m pumpin’ fresh blood for ya.’ Ook elders uit White de behoefte om zich, bij voorkeur vanaf middernacht, languit tegen het voorwerp van zijn affectie aan te schurken, zo gretig gaat het van honey hier en baby daar. De poëtische middelen schuwt hij evenmin: ‘It wasn’t the stars in the deep black sea / Not the ripples from Saturn’s last surfacing / But it was the first time / It really was the first time I saw you.‘ De titel van de afsluitende song Love Is Deep lijkt rond deze tien weelderige, strelende songs een dieprode strik te binden.
Toch is Fresh Blood niet zomaar een donzig valentijnspresentje. Wél een uitmuntend gearrangeerde, dynamisch vloeiende soulplaat die je gedachten met The Beach Boys (Pet Sounds, vooral), Al Green, Curtis Mayfield en Lambchop verblijdt. Aangename verrassingen genoeg, bovendien. Zoals de overweldigende finale van Holy Moly, de op de wijze van Jay-Z’s Big Pimpin’ uit de boxen stuiterende intro van Fruit Trees en de knarsende gitaar die zich in Tranquility met naar de hemel reikende strijkers verstrengelt.
Het staat u aldus vrij te jubelen om Fresh Blood. Een sterrenhemel afwachten hoeft niet eens.
MATTHEW E. WHITE ****
Fresh Blood
soul/pop/gospel
Domino
DOWNLOAD
Take Care My Baby
Holy Moly
Vision
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
