BELPOP

BRAM VANPARYS. 'Berichten over een doorbraak in Amerika zijn veeleer voorbarig.' © © NILS BLANCKAERT
Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Mocht het aantal releases een waardemeter zijn voor de staat van de Belgische muziekindustrie, dan zou er maar één conclusie mogelijk zijn: het gaat goed met de business! Damn, een waaghals brengt zelfs oude Belgische newwaveplaten opnieuw uit! Snel voor de onheilsbode opdaagt: een overzicht, met The Bony King, The Galacticos, Steak Number Eight, Lefto and many more.

Vergelijkingen met Devendra Banhart en Thom Yorke, fabelachtige verkoopcijfers, een bescheiden hitje en genoeg opbrengsten van Sabam om een auto mee te kopen: Alas My Love heeft The Bony King of Nowhere geen windeieren gelegd. Heden verschijnt opvolger Eleonore, maar Bram Vanparys tempert de verwachtingen. ‘Deze keer moest het saaier.’

Zelden is een Belgisch debuut zo unaniem de hemel in geprezen als dat van jou. Bracht dat geen onredelijke verwachtingen mee?

Bram Vanparys: Die goede recensies waren leuk, maar in mijn hoofd waren ze ook een beetje irrelevant, omdat ik mentaal al afstand had genomen van die plaat. Ik bedoel: Alas My Love was een half jaar oud toen ze uitkwam. In die tijd was ik al zozeer geëvolueerd dat die plaat in mijn oren lang niet meer weergaf wat voor muzikant ik was. Niet dat ik het een slechte plaat vond, maar er was in die zes maanden toch al een creatieve kloof ontstaan. Eleonore is intussen ook een half jaar oud, maar met die plaat voel ik die afstand níét. Integendeel: een van de nummers op de plaat, The Garden, beschouw ik nog altijd als de beste song die ik tot nog toe geschreven heb.

Nog even over de hoerastemming rond je debuut: eind 2009 verschenen er in de krant zelfs jubelberichten over een nakende doorbraak in Engeland en Amerika.

Vanparys: Sta me toe die berichten als veeleer voorbarig te catalogeren. (Lacht) Kijk, ik heb één keer het voorprogramma van Shearwater gedaan in The Luminaire in Londen, en het enige wat ik daaraan heb overgehouden, is het besef dat ik harder aan mijn teksten moet werken. Het was de eerste keer dat ik mijn liedjes voor een volledig Engelstalig publiek zong en dat maakt je als schrijver van Engelstalige liedjes toch een beetje onzeker. Over nummers als The Sunset, dat tekstueel eigenlijk maar een improvisatie met losse woorden is, voelde ik me plots echt gegeneerd. Daar en toen heb ik besloten om de lat hoger te leggen en betere teksten te gaan schrijven.

En waar komt dat verhaal over Amerika dan vandaan?

Vanparys: Eind 2009 ben ik voor vijf weken naar New York getrokken: niet om er een doorbraak te forceren, maar om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te vluchten. Ik had het hier in Gent zo’n beetje gezien en wilde even alleen zijn. Oké, het klinkt een beetje contradictorisch om die eenzaamheid uitgerekend in New York te zoeken, maar ik kan je verzekeren: je voelt je veel sneller alleen in een miljoenenstad dan op een eenzame heuveltop ergens in de Alpen.

Vijf weken New York: jij moet ze nogal binnenrijven.

Vanparys:(Lacht) Ik heb geen vijf weken in Manhattan op hotel gezeten. Ik huurde een bescheiden flatje in Brooklyn van mensen die een lange reis maakten en het zich uiteraard niet konden permitteren om al die tijd de huur te blijven betalen. Het waren vijf fabelachtige weken. Een van de bewoners van dat appartement stookte zijn eigen whisky en mijn roommate was een stripper. Helemaal niet wat je je daarbij voorstelt, zo’n stripper. Ze bleek een heel deftig meisje, alleen ging ze drie of vier keer per maand ergens haar kleren uittrekken – waar precies: dat mochten we niet weten. Daar verdiende ze blijkbaar wel genoeg geld mee om elke maand rond te komen. In ieder geval genoeg voor haar vriend om dat allemaal oké te vinden. (Lacht)

Heb je, behalve dat strippers er goed betaald worden, nog iets geleerd uit je Amerikaanse avontuur?

Vanparys: Vooral de ongedwongen way of life is me bijgebleven. Hier laten we ons nogal snel in slaap wiegen door routine en zijn we het gewoon om heel beredeneerd en spaarzaam met onze middelen om te gaan. New Yorkers leven veel impulsiever, dat viel me op als we uitgingen. Mijn roommates lachten me altijd uit als ik met de metro naar Manhattan wilde gaan. Zij nemen gewoon de taxi, ook al kost die twintig keer meer – want: ‘Hey, we’re going out’, en dat mag wat kosten. Maar los daarvan waren die vijf weken in New York ook een zegen voor mijn productiviteit: het is dáár dat het songschrijfproces voor de nieuwe plaat weer op gang is gekomen.

In welke zin moest ‘Eleonore’ anders klinken dan zijn voorganger?

Vanparys: Het moest in de eerste plaats saaier klinken. (Lacht) Ik bedoel daarmee dat de arrangementen heel minimaal moesten zijn en dat de instrumenten de aandacht niet van de stem mochten afleiden, want die moest op deze plaat centraal staan. De arrangementen moesten heel rudimentair blijven, een beetje amateuristisch zelf. Daarom was het niet slecht dat ik op de demo’s alle instrumenten zélf heb ingespeeld. De drumpatronen waren bijvoorbeeld zeer eenvoudig – om de simpele reden dat ik niet beter kán – maar ze pasten wel perfect in de sfeer. In de studio heb ik vaak tegen onze drummer moeten zeggen dat hij te goed speelde. (Lacht)

Wie is overigens Eleonore?

Vanparys: Daar praat ik liever niet over.

Ze zou een actrice kunnen zijn: ze wordt onder meer vernoemd in het nummer ‘Girl From the Play’.

Vanparys:(Mysterieus) Zou kunnen. Je gaat me echt niets ontfutselen. Het is sowieso een heel persoonlijke plaat, ik voel niet de drang om daar nog extra ontboezemingen aan toe te voegen. Als ik uitgebreid had willen uitleggen waarover de songs gaan, had ik halverwege de cd wel een commentaartrack ingelast. Nu ik erover nadenk: op zich is dat nog niet zo’n slecht idee. Misschien moeten cd’s net zoals dvd’s in de toekomst maar voorzien worden van een synchroon lopende commentaartrack van de auteur. (Lacht)

Elk proces heeft een kantelmoment. Wat was voor jou het beslissende moment tijdens het ontstaansproces van ‘Eleonore’?

Vanparys: Zonder twijfel het moment waarop het titelnummer in de juiste plooi viel. Toen de eerste plaat klaar was, had ik het een hele tijd lastig om nieuwe nummers af te werken. Eleonore was zo’n nummer dat maar niet in een definitieve plooi wilde vallen, tot het op een nacht wél lukte. De volgende ochtend hoorde ik trouwens dat Michael Jackson diezelfde nacht gestorven was. Dat die twee gebeurtenissen samenvielen, was natuurlijk toeval, maar ik mag graag geloven dat ze iets met elkaar te maken hebben. Zonder Michael Jackson was deze plaat er misschien nooit geweest. (Lacht)

ELEONORE

Uit op 14/2 uit bij PIAS.

VINCENT BYLOO

THE BONY KING OF NOWHERE ‘ZONDER MICHAEL JACKSON HAD IK MISSCHIEN NOOIT EEN TWEEDE PLAAT GEMAAKT’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content