Maurice Engelen en Oliver Adams stralen trots uit en terecht. Wat ze met Praga Khan en Lords Of Acid bereikt hebben, spreekt tot de verbeelding. Ook al waren ze lange tijd geen sant in eigen land.

Praga Khan staat op 11 mei op StuBru.Uit in de AB in Brussel en op 28 juni in Werchter. Freakazoidz verschijnt op 3 mei bij Antler-Subway

Ondanks wereldwijd succes bleef België voor Praga Khan en Lords Of Acid jarenlang een gesloten gebied. Alsof een miljoenenverkoop, het werk voor Alice In Chains en White Zombie en de filmmuziek voor Basic Instinct, Sliver en Bad Lieutenant niet meer dan details in de geschiedenis zijn. Sedert vijf jaar is dat voor Praga Khan veranderd. De heimat is tot inzicht gekomen en heeft de verloren zonen met liefde in de armen gesloten. Op 6 mei verschijnt het nieuwe album Freakazoidz, waarmee Praga Khan terugkeert naar de sound van de eighties. Maurice Engelen en Oliver Adams zijn dan ook goedgemutst, als ze plaatsnemen in een rustgevende afspanning in Wezemaal. Op geurafstand ligt de wei van Werchter waar ze straks een van de topacts zijn.

Freakazoidz klinkt heel eighties. Je springt op de kar van de revival, luidt een mogelijke kritiek.

Maurice Engelen: Absoluut niet. Het concept van de plaat was al klaar vooraleer er van een revival sprake was. In september zijn we aan de plaat begonnen, en tegen oktober-november bleek er een heuse eighties-boom te zijn, een elektro-revival. Toegegeven, dat is een geschenk uit de hemel, maar Freakazoidz is voor ons een logische stap. We hebben destijds met de serie New Wave Club Class X de hele new-wavescene in kaart gebracht en nu keren we terug naar onze roots.

Oliver Adams: De sound van de jaren ’80 is altijd al in onze muziek aanwezig geweest. Daar hebben we bewust voor gekozen.

Het nummer Tausend Sterne verwijst heel sterk naar de Neue Deutsche Welle van de jaren ’80 met Rheingold, Grauzone, Die Doraus Und Die Marinas.

Engelen: We hadden die naïeve songs à la Fred Vom Jupiter en Der Rauber Und Der Prinz in gedachten, toen we Tausend Sterne maakten. Daarom is de tekst ook in het Duits. Ik ben die taal allesbehalve machtig, maar met een Engelse tekst klopte de song gewoon niet. Het nummer schreeuwde om Duits.

Picture This is dan weer heel funky. Terwijl new wave en funk mijlenver van elkaar liggen.

Engelen: We wilden het album ook niet helemaal in de elektrosfeer soppen. Dan zou er geen link meer zijn met de vorige platen, waar we vaak funky gitaren gebruikten. Ik heb thuis een grote platencollectie en die background is belangrijk voor onze muziek. Kijk maar naar Fatboy Slim, Chemical Brothers of Moby, die hebben ook die bagage en kunnen daardoor muziek maken met ongelofelijk veel historiek. Twintigers kunnen misschien wel een eenvoudige dancebeat verzinnen, maar wij hebben veel meer diepgang.

Zijn er nu nog artiesten met een sound waar je van achterover slaat?

Adams: Dat is toch lang geleden. Begin de jaren ’90, toen de digitale synthesizer op de markt kwam, zijn er qua sound revolutionaire dingen gebeurd. Nu kan iedereen machinerie gebruiken die het hele klankbereik in zich heeft. Daarom is het bijzonder moeilijk om nog iets nieuws te verzinnen. Klank is uitgeput.

Praga Khan speelt al jaren voor grote massa’s in alle hoeken van de wereld, maar in eigen land werd er lange tijd nauwelijks aandacht aan jullie besteed. Sommigen deden zelfs meewarig. Big in Japan, tja. Vijf jaar geleden is de kentering gekomen. Heb je een groot revanchegevoel?

Adams: Natuurlijk doet het deugd dat er na zoveel jaren zwoegen ook in eigen land iets beweegt. Ik denk dat het aan de stijl lag. Wij waren al bezig met breakbeats toen dat hier nog niet bestond. België was niet klaar voor ons, zeker niet de mensen die met alternatieve rock opgegroeid waren. Ik kom zelf ook uit de rocksector, uit groepen die houden van lekker jammen, en in eerste instantie vond ik die new beat ook maar iets raars.

Terwijl precies die mensen nu schoorvoetend toegeven dat new beat een bepalende rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van de dance.

Engelen: Juist. Toen wij ten tijde van de new beat de platen gingen aanbieden, werden we door sommige radiostations weggehoond. En kijk: nu spelen ze die muziek wel. De oorsprong van de new beat ligt eigenlijk bij de electronic body music van Front 242, Snowy Red en dat soort groepen. In het begin van de new beat heb ik enorm moeten onderhandelen om een eerste verzamelplaat met alleen Belgische muziek uit te brengen, want binnen de industrie was er niemand die daar in geloofde. Ik heb toch mijn wil doorgedrukt en op drie weken tijd waren er 50.000 exemplaren verkocht. Nadien, door dat grote succes, hebben Janneke en Mieke zich op de new beat gestort en het genre helemaal kapotgemaakt. Maar de klassiekers van de new beat, die zijn in alle belangrijke clubs over heel de wereld gespeeld. Het is eigenlijk de eerste, en tot nu toe enige keer geweest dat we hier in België een eigen stijl van muziek gecreëerd hebben, een stijl die bovendien over een flink stuk van de wereld uitgezaaid is. Dankzij het succes konden een aantal mensen hun eigen studio bouwen, en zo zijn Technotronic en Praga Khan ontstaan. Een kleine tien jaar geleden werden wij voor Amerika getekend door het label van Rick Rubin, die toen ook Mick Jagger, Tom Petty, The Prodigy, Beastie Boys en Johnny Cash onder zijn hoede had. Rick gaat voor de grote dingen en hij begreep dat wij vernieuwers waren. Daardoor kwamen ook groepen als White Zombie en Alice In Chains naar ons om hun nummers te remixen. Zij vonden ons geloofwaardig en innoverend, terwijl België koel bleef reageren op onze muziek.

Als je hier zeven jaar geleden had gezegd dat je zowel van Alice In Chains als van Praga Khan houdt, dan had men je vreemd bekeken.

Engelen: Precies. Begin de jaren ’90 waren we bijzonder populair in Engeland, samen met The Prodigy. Maar wij konden alleen terecht op onze festivals, de raves, en zeker niet op een rockfestival. Even later stond The Prodigy op Pukkelpop en toen kon het plots wel. Nadien hebben we nog Rammstein en Foo Fighters in ons voorprogramma gehad. Om maar te zeggen dat de combinatie rock en dance op dezelfde affiche nu geen struikelblok meer is. Er is een tijd geweest dat mijn vrienden en mijn buren vroegen of ze eens naar een concert van ons konden komen. ‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘kom maar naar New York, dichter bij huis spelen we niet.’ Ze hoorden onze verhalen toen we weer thuis kwamen, maar ze konden die nooit zelf checken. Nu kunnen ze alles met hun eigen ogen zien. Ik ben van Herselt afkomstig en speel tien kilometer verder in Werchter. Buren en kennissen kunnen ons eindelijk zien.

Precies omdat Praga Khan door al die jaren enorm veel geloofwaardigheid heeft opgebouwd.

Engelen: De groepen uit de alternatieve dance die wij goed kennen en die we op alle plaatsen ter wereld blijven tegenkomen – Underworld, Chemical Brothers, Moby – verkopen nu vooral albums, terwijl vroeger veel rond de verkoop van maxisingles draaide. Die artiesten kunnen immers niet alleen programmeren en tracks in elkaar steken, maar componeren ook echt nummers. Hetzelfde geldt voor Praga Khan: wij draaien rond songs. Twee jaar geleden hebben we voor het feest van Studio Brussel een aantal nummers akoestisch gespeeld. Die bleven recht overeind. Met een gewone dancetrack lukt dat niet.

Als je zulke nummers akoestisch brengt, bekruipt je dan nooit de zin om een folk- of countryplaat te maken? Al was het maar om je fans te verrassen.

Engelen: Met de soundtrack voor de film Falling hebben we al in die richting gewerkt. Daar staan heel integere nummers op. We hebben toen in de Vooruit gespeeld, en het deed deugd om van een kleine groep muziekliefhebbers herkenningsapplaus te krijgen voor uitgeklede Praga Khan-nummers. Uiteindelijk zitten wij al tien jaar opgescheept met de grote massa. Wij hebben altijd voor minstens een paar duizend man gespeeld, maar nog nooit voor een klein publiek. Misschien was de Vooruit wel de kleinste zaal waarin we met Praga Khan ooit hebben geconcerteerd. Medio jaren ’90 hebben we als Tattoo of Pain ook eens een rockplaat gemaakt. Geef het nummer How Does It Feel aan Live en die scoren daar een dikke hit mee. Zonder twijfel. Dat is precies een van de redenen waarom Rick Rubin ons getekend heeft. Hij hoorde dat we songs konden schrijven, en zo lopen er niet veel rond in de alternatieve dancescene. Ik vind het heel vreemd dat er in België nog altijd geen groep is opgestaan die doet wat wij doen. Wij hebben ongelofelijk veel succes, sluiten hier alle festivals af, en toch treedt niemand in onze voetsporen. Misschien is onze muziek dan toch niet zo simpel.

Heb je met Praga Khan en Lords Of Acid België in het buitenland op de kaart gezet?

Engelen: Het buitenland beschouwt Praga Khan niet als een Belgische groep. In Engeland denken ze dat wij Britten zijn. Het extreemste voorbeeld is Lords Of Acid. Met die groep hebben we 500 concerten gespeeld, waarvan 495 in Amerika. Iedereen denkt daar dat we Amerikanen zijn. Behalve de makers is er ook niets Belgisch aan Lords Of Acid. Voor ons is dat een Amerikaans project voor de Amerikaanse markt. Vorig jaar hebben we het hier in België geprobeerd, maar de radio’s pikten het niet op. Vreemd is wel dat we hier enkele festivals gedaan hebben, waar ze Lords Of Acid absoluut als hoofdact wilden hebben, terwijl niemand onze nummers kent. Zo speelden wij na prijsbeesten als Guano Apes, Bomfunk MC’s en Krezip. Niet verwonderlijk dat het publiek er wat koel en kritisch naar stond te kijken. In Amerika is een optreden van Lords Of Acid een echte happening. Mensen kennen alle nummers van buiten, velen kleden zich helemaal op om ons concert bij te wonen, en het publiek staat in rijen aan te schuiven om mee op het podium te mogen. Er komt ook altijd bekend volk kijken: Anthony Kiedis van Red Hot Chili Peppers, Marilyn Manson, mensen van Tool, noem maar op. Stel je voor, wij verkopen miljoenen platen over heel de wereld, maar in eigen land zijn we onbekend. Zou je je kunnen indenken dat ze in Duitsland niet weten wie of wat Rammstein is? Zoiets kan alleen maar in België.

Praga Khan, Lords Of Acid, al die andere dingen waar je je mee bezighoudt, het vormt één groot succesverhaal. Heb je een ongelofelijke neus voor wat in is, ben je tactisch heel sterk?

Engelen: Eigenlijk denken we niet na over onze richting of tactiek. Zo hebben we enkele jaren geleden de Japanse markt opgegeven, terwijl we die perfect hadden kunnen houden. Maar de muziek evolueerde er zodanig dat we ons er niet meer thuis voelden. Ik heb geen zin om muziek te maken die wel nog een grote markt aanspreekt, maar waar ik zelf niet achter sta. Wij hebben nooit zwarte sneeuw gezien, nooit van de straatstenen gegeten en dat wordt ons vaak verweten. Kijk, ik zou er niet mee kunnen leven om tien jaar muziek te maken en nog geen stap vooruit te hebben gezet. Ik moet resultaat zien. Tenslotte ben ik de 35 al gepasseerd.

Niet bang dat het succes ooit zal stoppen?

Adams: We zullen altijd muziek blijven maken, dat staat vast. Er is werk genoeg: we moeten nu al veel aanbiedingen weigeren.

Engelen: In Amerika staan we hoog aangeschreven als producers. We zijn ooit door Jane’s Addiction en Mick Jagger gevraagd, maar dat hebben we niet kunnen doen.

Had Mick Jagger maar gedaan, dan was hij misschien niet gedropt door zijn platenmaatschappij om een magere verkoop.

Adams: Ja, ongelofelijk dat zoiets gebeurt. Het doet me denken aan Prince die in Amsterdam aan de ingang van de Roxy aanschuift, maar van de portier niet binnen mag. ‘ But I am Prince’, zegt hij. Waarop de portier laconiek antwoordt: ‘ And we are the Roxy.’

Twintigers kunnen misschien wel een eenvoudige dancebeat verzinnen, maar wij hebben veel meer diepgang.

Geef How Does It Feel aan Live en die scoren daar gegarandeerd een dikke hit mee.

Wij hebben nooit zwarte sneeuw gezien, nooit van de straatstenen gegeten en dat wordt ons vaak verweten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content