De regisseur mag dan vaak de auteur van een film worden genoemd, het is de cameraman die mee de look bepaalt en de scènes opbouwt. Zeven ‘directors of photography’ die de hedendaagse cinema beïnvloeden.

Roger Deakins Groot-Brittannië, 1949

De achtvoudige Oscargenomineerde en huisfotograaf van de Coenbroers is wellicht ’s werelds meest gevraagde en best betaalde cameraman – met gages tot 400.000 dollar. Naast tien Coenfilms – van Barton Fink tot hun recente A Serious Man – heeft de Britse beeldenpoëet ook The Shaw-shank Redemption, Kundun, The Village, Jarhead, The Assassination of Jesse James, Doubt en Revolutionary Road op zijn cv staan. Deakins studeerde schilderkunst, design en fotografie, reisde eerst de wereld rond als documentaire-maker en brak als DP door met de Orwellverfilming 1984.

Christopher Doyle Australië, 1952

De poète maudit van het huidige cameragild – bekend van zijn lyrische bewegingen en exuberante kleuren – werkte ooit als matroos, cowboy en medicijnman. Eind jaren 70 trok hij naar Hongkong, waar hij de rechterhand van Wong Kar-Wai werd, met wie hij Chungking Express, Fallen Angels en In the Mood for Love draaide. In 1998 haalde Gus Van Sant hem naar Hollywood voor zijn remake van Psycho en sindsdien draaide Doyle ook Rabbit-Proof Fence, The Quiet American, Hero, InfernalAffairs, Lady in the Water en Paranoid Park. Du-Ke Feng – Mandarijnse voor ‘als de wind’ – regisseerde de obscure langspelers Away with Words en Izolator en stond recent op de sets van Jim Jarmusch’ Limits of Control en Neil Jordans Ondine.

Harris Savides VS, 1957

De New Yorker studeerde fotografie en film aan de School of Visual Arts en won ooit de MTV-award als beste cinematograaf voor Madonna’s Rain en R.E.M.’s Everybody Hurts. In 1997 debuteerde hij als DP voor David Finchers The Game, en met diezelfde regisseur draaide hij twee jaar geleden ook Zodiac, zijn eerste digitale werk. Andere bekende titels zijn The Yards, Birth, American Gangster en Gus Van Sants Gerry, Elephant, Last Days en Milk, plus Woody Allens recente komedie Whatever Works. Typisch Savides zijn de bewust onderbelichte, ijzige en caravaggeske beelden.

Darius Khondji Iran, 1955

De Iraans-Franse globetrotter maakte videoclips, commercials en Franse lowbudgetfilms tot hij in 1991 door Les Cahiers du Cinéma plots in de kijker werd gezet. Kort daarop werd hij door Jean-Pierre Jeunet gevraagd om Delicatessen te filmen, waarmee zijn faam als koele scoopstylist meteen was gevestigd. Khondji’s glaciale en gemaniëreerde stijl valt verder te bewonderen in David Finchers se7en en Panic Room, The Beach en The Interpreter. Momenteel draait hij The Lady from Shangai met Wong Kar-Wai, met wie hij eerder ook My Blueberry Nights maakte.

Janusz Kaminski Polen, 1959

De Poolse Amerikaan emigreerde in 1981 naar de States, waar hij film studeerde aan de Columbia College van Chicago. Aanvankelijk maakte hij enkel B-films tot zijn talent in 1993 door Steven Spielberg werd opgemerkt. Naast zijn Oscarwinnende zwart- witwerk voor Schindler’s List en zijn vlammende handheld-beelden voor Saving Private Ryan schoot Kaminski nog zeven andere Spielbergfilms, waaronder Minority Report, War of the Worlds en Munich. De ex van Holly Hunter regisseerde daarnaast ook de geflopte langspelers Lost Souls en Hania en stond verder achter de camera bij Jerry Maguire, Le scaphandre et le papillon en Funny People.

Anthony Dod Mantle Groot-Brittannië, 1955

Een van de invloedrijkste cameramannen van het nieuwe digitale tijdperk is de al jaren in Denemarken wonende Brit Dod Mantle. Met Festen stond hij aan de wieg van de Dogme 95-beweging, met zijn natuurlijk licht en handbewogen camera. Vorig jaar won hij zijn eerste Oscar voor Danny Boyles Slumdog Millionaire, terwijl hij eerder 28 Days Later… , Dogville en The Last King of Schotland filmde in zijn inmiddels vaak geko- pieerde guerrillastijl. Zijn recentste wapenfeit: Lars von Triers Antichrist.

Rodrigo Prieto Mexico, 1965

Dat de Mexicaanse cinema goed gedijt, blijkt ook uit de renommee van Rodrigo Prieto en Emmanuel Lubezki. Terwijl Lubezki furore maakte als rechterhand van Alfonso Cuarón, katapulteerde Prieto zich richting Hollywood aan de zijde van Alejandro González Iñárritu, met wie hij de grimmige, vanuit de losse pols geschoten mozaïeken Amores perros, 21 Grams en Babel draaide. Naast zijn guerrillawerk voor Iñárritu liet Prieto zich ook opmerken door zijn soms overbelichte, droomachtige sequensen en zijn rijke kleuren zoals in Frida, The 25th Hour, Alexander en Los Abrazos Rotos. De Mexicaanse beeldenstormer kan echter ook classicistisch uit de hoek komen, zoals in Ang Lees Brokeback Mountain en Lust, Caution.