Bebel Gilberto

U wist dat nog niet van ons, maar zoals Kevin Kline in A Fish Called Wanda Jamie Lee Curtis tot een weekdier herleidt door zomaar wat namen van Italiaanse kazen te prevelen, zo teerhartig zijn wij wanneer het andere geslacht ons in gezongen Portugees bejegent. Toch heeft Bebel Gilberto met Agora (‘nu’) ook los van elke linguïstische hebbelijkheid een beminnelijke plaat gemaakt. De Braziliaanse, die na dertig jaar New York weer naar Rio de Janeiro is verkast, liet de van Sufjan Stevens’ Carrie & Lowell bekende producer Thomas Bartlett een bad vollopen met elektronische bossanova en feërieke droompop. Daarin vond Gilberto de ideale toon om er de dood van haar ouders mee los te kunnen laten: speels en sussend, elegant en sensueel. Als een fluks, ongeremd danspasje in de woonkamer, zo ademt Agora liefde en berusting.