Bavo Dhooge (36) is een Gents schrijver, voornamelijk vanmisdaadthrillers. Zijn nieuwste roman ‘Stiletto Libretto’,die op de long list van de Gouden Strop prijkt, ligt nu in de boekhandel. Meer info: bavodhooge.be.

Film filtert mijn realiteit. Vandaar de pellicule die voor mijn ogen rolt. Ik ben geschoold als filmregisseur, en – al heb ik nooit veel met mijn opleiding gedaan – het heeft wel mijn kijk op de dingen bepaald. Mijn boeken hebben niet voor niets even veel Tarantino en Scorsese als Raymond Chandler in zich. Of het nu gaat over een scène in een boek, een goed bekkende dialoog of inspiratie voor een thriller: het zal wel iets met film te maken hebben. Alles wat ik rondom mij zie, kleur ik in met filmische componenten als muziek of sfeerschepping. Het gaat zelfs zo ver dat ik me afvraag hoe ik op belangrijke momenten in mijn leven zal reageren: als in een melodramatische scène van een goedkope weekendfilm of als in een meesterlijke sequentie van pakweg de Coenbroers.

Ik ben een melancholicus. Ik verzamel bijvoorbeeld oude typemachines – het klavier onderaan mijn baard was al een verborgen hint. Een oude Remington of een echte Continental: dat zijn bakken met karakter. Het geluid van het getik draagt bij tot het romantische beeld van de schrijver – toch ook niet onbelangrijk. Niet dat ik daadwerkelijk op die dingen schrijf, een laptop werkt nu eenmaal net iets makkelijker. Past eveneens binnen dat romantische ideaal: mijn baard, die ik sinds kort laat staan. Een beetje artistiek, een beetje seventies, iets meer volwassen: het is een fase waar je als man door moet, vind ik, zeker als 35-plusser – al gaat mijn vrouw daar níét mee akkoord.

De letter ‘S’ is zo’n beetje mijn handelsmerk. Al mijn boeken beginnen met een ‘S’, van mijn debuut Spaghetti tot mijn laatste boek Stiletto Libretto, en ook deze tekening is met ‘S’-en doorspekt. Er zijn de dollartekens onder mijn ogen – het is niet makkelijk om als schrijver rond te komen als je niet Brusselmans, Aspe of Lanoye heet. Er zijn de stylo en de stiletto in mijn kraag – mijn twee wapens. En er is de zweem van surrealisme die over de tekening hangt – een verwijzing naar mijn voorliefde voor Magritte en zijn geestesgenoten. Er is zelfs die spatiebalk, wat dan weer slaat op mijn hop-en-op-naar-het-volgende-achtige manier om van project naar project te springen. Maar voor je mij van autistische trekjes verdenkt: de letter ‘S’ was gewoon mijn gimmick om me binnen de veelheid aan boeken en schrijvers te onderscheiden – ik kom tenslotte uit de reclamewereld – en gaandeweg is dat zijn eigen leven gaan leiden. Spanning, satire en sensatie!

GEERT ZAGERS