Ballad of a White Cow

In deze waardige Schuld en boete-variant ontvangt de nieuwbakken weduwe Mina een som ‘bloedgeld’ wanneer ze van de Iraanse overheid koeltjes te horen krijgt dat haar man onterecht werd geëxecuteerd. Een voormalige vriend van haar echtgenoot helpt haar een nieuw huis te zoeken, maar gaandeweg ontdekt Mina, die een doof dochtertje heeft en in een melkfabriek werkt, dat die toch niet de barmhartige Samaritaan is die hij lijkt te zijn. Het regieduo Moghaddam en Sanaeeha zetten in een klinische stijl, met strakke kaders en sobere dialogen, het scalpel in het Iraanse rechtssysteem. Of de hypocriete bureaucratie die daarvoor moet doorgaan. Het zorgt ervoor dat de film, ondanks zijn miserabilistische premisse, nooit in sentiment verzandt en dat Mina’s queeste om gerechtigheid op geen enkel moment didactisch aanvoelt. Niet zo sterk als Asghar Farhadi’s eveneens als familiesoap versluierd moreel onderzoek, wel een doorleefd en doordacht drama over pijn en verlies die even machinaal voorbijtrekken als een lopende band met melkflessen.