Aya and the Witch

Net als Julian Lennon, Axel Merckx en Jordi Cruijff heeft Goro Miyazaki geen schijn van kans om het uitzonderlijke meesterschap van zijn vader te evenaren maar trad hij toch in diens voetstappen. Ook zijn derde animatiefilm verdraagt de vergelijking met de animatiefilms van de legendarische Hayao Miyazaki slecht. Wat niet helpt, is dat hij voor computeranimatie kiest en zo radicaal breekt met de bejubelde 2D-huisstijl van Studio Ghibli. Het verschil in schoonheid en finesse doet pijn aan de ogen. Het gladgepolijste Aya and the Witch daarom neersabelen is niettemin een brug te ver. Voor kinderen is er veel grotere rommel in de aanbieding dan deze dynamische, door rockmuziek gestuwde animatiefilm rond een heerlijke heldin uit dezelfde school als Pippi Langkous. Hoewel ze het weeshuis niet wil verlaten, wordt de schrandere, eigengereide Aya geadopteerd. Haar adoptievader blijkt een stuurse tovenaar, haar nieuwe moeder een heks die een goedkope werkkracht nodig had voor haar arbeidsintensieve hekserij. De decors en het weinig appetijtelijke eten zijn Engels omdat het verhaal is ontleend aan fantasyschrijfster Diana Wynne Jones. Verwacht geen Ghibli en het komt goed.