1 Waarom heb je voor deze specifieke vertelvorm gekozen, waarbij de schrijver doorheen het boek zelf aan het woord komt, verslag doet van zijn onderzoek en zich soms verdedigt tegen mogelijke kritiek?
Arthur Umbgrove: In mijn studententijd heb ik Milan Kundera’s De ondraaglijke lichtheid van het bestaan gelezen, waar ik toen zwaar van onder de indruk was. De schrijver maakt in die roman regelmatig uitstapjes waarbij hij uitlegt waarom de personages doen wat ze doen. Als lezer krijg je zo achtergrondinformatie en psychologisch inzicht. Iets gelijkaardigs wil ik ooit ook eens doen, heb ik me toen voorgenomen, en dit leek het geschikte moment. Mijn boek is daardoor een soort work in progress geworden, waarbij de lezer te zien krijgt hoe je een roman schrijft.
2 Is het ook niet de ideale manier om een roman te schrijven over vluchtelingen zonder in gemeenplaatsen te vervallen?
Umbgrove: Hoe meer je je in een zaak verdiept, hoe ingewikkelder ze blijkt en hoe lastiger het wordt om je er een mening over te vormen. En toch was dat precies wat ik wilde: tonen welk een kaleidoscoop aan vragen en verontrustende gevoelens de vluchtelingenproblematiek oproept. Het is geen onderwerp voor gratuite meningen, ook al hoor en lees je die elke dag. Ik heb me daarom twee jaar verdiept in het onderwerp en mijn boek beschrijft wat ik heb aangetroffen. Zoals het verhaal van een vriend die twaalf jaar geleden naar het Italiaanse Umbrië verhuisde omdat hij in Nederland steeds vaker het verwijt had gekregen dat hij een Jood was. Hij had het gevoel dat men hem een identiteit aanmat die hij nooit had gehad. Hij had me dat nooit eerder verteld, en toen ik het hoorde, was het voor mij ook een schok.
3 Uiteindelijk beken je dat je niet dichter bij een standpunt bent gekomen. Is het wel mogelijk om over de vluchtelingenproblematiek een sluitend standpunt te bereiken?
Umbgrove: Dat is heel moeilijk, denk ik, vooral omdat het niet één probleem is. Het dilemma is voor een deel waar je je prioriteiten legt. Vind je het belangrijker dat homo’s hand in hand over straat kunnen lopen zonder beschimpt en bespuwd te worden, of heb je liever dat mensen met een heel andere culturele achtergrond die gevlucht zijn voor de oorlog hier opgevangen kunnen worden? We krijgen vaak te horen dat het allemaal tegelijkertijd kan, maar dat is niet zo. We moeten keuzes maken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
