HELSE SCHOONHEID. HET IS 25 JAAR GELEDEN DAT FRANCIS FORD COPPOLA ZIJN ABSOLUTE MEESTERWERK tegen wil en dank voltooide. woensdag kunt u het zien in zijn uitgebreide versie: langer én beter.

FRANCIS F. COPPOLA

VS 1979-2001, met Martin Sheen, Robert Duvall, Marlon Brando. Woensdag 28/4 21.00 û Canvas

Apocalypse Now Redux ****

Een Amerikaanse kapitein met post-traumatisch syndroom, die er al een tour of duty op heeft zitten, aanvaardt uit zelfbehoud een geheime eliminatiemissie terug naar het hart van de Vietnamhel, waar onzichtbare Vietcong ‘G.I., fuck you’ schreeuwen en een losgeslagen kolonel inboorlingen aan zich heeft gekluisterd als aan een god. Mooie timing van de Canvas-rakkers: terwijl de wereld in de fik dreigt te schieten, kunt u maar beter genieten van de geniaalste esthetiserende visie op oorlog die ooit het scherm inpalmde – en dan nog wel in zijn superlange redux-versie: langer én beter. ‘I love the smell of napalm in the morning’, de kreet die Robert Duvall als surfminnende cowboy-kolonel slaakt op een strand waar bommen de branding opzwepen, was ongetwijfeld uw lijfspreuk in betere tijden. En als u Wagners walkurenrit hoort, ziet u niet de boezem van een operazangeres, maar heli’s als muggen die de slachting tegemoetkomen.

Joseph Conrads roman Heart of Darkness was lang een project van Orson Welles, en het is een man met dezelfde tomeloze passie voor de cinema die hier 50 kilo en zijn hele hart in stak. Martin Sheen had ook werkelijk een hartaanval tijdens de opnames die, door een tornado en een 40 kilogram te zware Brando, uitdraaiden op een catastrofale 9 maanden. Op de Filippijnen dan nog wel, waar dictator Markos zijn helikopters uitleende, maar die ook te pas en te onpas weer liet terugkomen om ze ergens te lande in te zetten tegen de rebellen. De eindsom van zoveel onheil voor Coppola – die het project nota bene overnam van George Lucas – is een volstrekt unicum in de filmgeschiedenis, een langgerekte, briljante hallucinatie waarin Coppola zijn afschuw voor elke oorlog kwijt kon, maar die een mens doet afvragen wat voor een schoonheid we zouden missen zonder zulk hels spektakel. Een onvergetelijke soundtrack, met Wagners Die Walküre, The Rolling Stones’ I Can’t Get No Satisfaction, Brian Wilsons Surfin’ Safari en natuurlijk The Doors’ The End. Zet u zich maar schrap voor drie uur en twintig minuten oorlogsopera van een van de godfathers der moderne cinema.

Jo Smets