Animals in Wonderland – Als Yeasayer en MGMT al met hun eerste plaat grote sier kunnen maken, dan moeten wij dat maar eens met onze negende doen, dachten die van Animal Collective.

Merriweather Post Pavilion ***

psychpop/freakfolk

Domino

Ze luisteren naar de namen Avey Tare, Panda Bear, Deakin en Geography en komen uit Baltimore. Toch hokken ze al jaren samen in New York, anno 2009 nog steeds de psychedelicahoofdstad van de wereld. Samen (of in diverse combinaties) heten ze Animal Collective, en noemden ze hun nieuwe plaat naar het amfitheater in Maryland waar twee van hen als tieners The Grateful Dead aan het werk zagen.

Volgens velen was die spacebluesgroep alleen na het roken van een fikse spliff het aanhoren waard. Wel, Merriweather Post Pavilion is een plaat voor deadheads die op doktersbevel van het spul moeten afblijven. Nochtans lijkt het op deze negende full-cd in evenveel jaar weer alsof een stel kierewiete druïden allerlei heidense klank-rituelen uitvoert. Diep in een onbetreden woud, fluistert onze fantasie ons voorts in, maar in werkelijkheid heeft het trio (Deakin is al sinds 2007 ‘met verlof’) zich een dikke week lang in een studio in Mississippi opgesloten. Daar toog Animal Collective aan de slag met haar gekende, amorfe bouwstenen: een jungle van bonte elektronica, aanstekelijke kinderlijke extase, en een ronduit kaleidoscopische productie.

Toch weet Merriweather Post Pavilion wel degelijk een bres tussen heden en verleden te slaan. Doorheen de kenmerkende wazigheid hoor je namelijk goed hoe de New Yorkers hun visie danig hebben aangescherpt. Dat manifesteert zich vooral in een volgroeide zin voor melodie én een doeltreffendere ritmiek, een ontwikkeling waar Panda Bears solowandeling Person Pitch (eind 2007 in dit blad nog tot één van de tien beste platen van dat jaar uitgeroepen) duidelijk op afgestraald heeft.

Luister maar naar de vocale Beach Boys-derivaten die over My Girls en Guys Eyes zijn uitgestrooid, het tropicaliadeken dat over Bluish is gedrapeerd, de trance-achtige explosie die In The Flowers openrukt, of de vele tribale ritmes en schijnbaar recht uit Philip Glass’ Koyaanisqatsi geplukte synthloops die samen onveranderlijk tot een sjamanistisch rondedansje nopen. Deed Animal Collective je vroeger even vaak aan een ondoordringbare sekte als aan een goed in het oog te houden popgroepje denken, dan overheerst hier zonder twijfel dat laatste beeld.

Hoewel sommige lappen muziek (het begrip ‘song’ is hier zelden op zijn plaats) onder hun eigen maximalistische gewicht kreunen, is Merriweather Post Pavilion als geen ander een auditieve trip die een onderdompeling van kruin tot kleine teen toelaat. Zelfs de hoes slorpt je volledig op: je hoeft er echt niet lang naar te staren voor het ding gaat bewégen. Net als wanneer je een willekeurige filmadaptatie van Alice in Wonderland op halve snelheid zou bekijken, of de ruim tien uur durende Lord Of The Rings-trilogie in één ruk zou uitzitten, laat deze plaat je verdwaasd en zonder veel besef van realiteit achter.

Zo. And now we ride for Minas Tirith.

DOWNLOAD

In The Flowers

My Girls

Summertime Clothes

KURT BLONDEEL