Met de World Soundtrack Awards (WSA) onderscheidt Film Fest Gent zich van alle andere festivals. Na Giorgio Moroder, Angelo Badalamenti en John Barry mag straks ook de Britse componist Patrick Doyle pronken met een Lifetime Achievement Award. ‘Componeren voor film is mijn raison d’être.’

Het is geen naam die klinkt als een klok, maar alleen doven en peuters hebben Patrick Doyle (62) nog nooit gehoord. De veelzijdige, melodisch sterke Schot componeerde de muziek voor drukbezochte films als Brave (2012), Rise of the Planet of the Apes (2011) en Harry Potter and the Goblet of Fire (2005). En zijn goede vriend Kenneth Branagh wil van geen andere componist weten. Doyles soundtracks voor Ang Lees Sense and Sensibility (1995) en Brian De Palma’s Carlito’s Way (1993) zijn nog altijd geliefd.

Kun je zonder spieken nog alle vijftig films opsommen waarvoor je muziek hebt geschreven?

PATRICK DOYLE(lacht) Nee, jong. Ik herinner me veel. Maar alles? Ben je gek?!

Ben je blij met deze WSA Lifetime Achievement of zoek je elders erkenning?

DOYLE: De World Soundtrack Lifetime Achievement Award is een hele eer. Het is fijn als collega’s of een jury je werk waarderen, maar daar mag je het niet voor doen. Je loyauteit moet altijd bij de film liggen. Díé moet je dienen. Prijzen zie ik als een bonus boven op mijn zeer bevoorrechte positie. Ik hou van muziek, ik hou van cinema, ik ga heel graag naar de bioscoop. Voor films componeren is een regelrechte passie. Ik geniet van de samenwerking met grote regisseurs.

Een selectie van je muziek zal in Gent live gebracht worden door het Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé. Moet een soundtrack ook zonder de bijbehorende beelden overeind blijven?

DOYLE: Dat hangt ervan af. Men verwacht niet altijd hetzelfde van een score. Niet elke soundtrack mag en kan op eigen benen staan. Ik probeer wel altijd om zo interessant mogelijke muziek te maken, dus ook wanneer er iets heel simpels en functioneels wordt gevraagd. Daarnaast heb je momenten waarop de muziek wel een prominente rol speelt. In Kenneth Branaghs Cinderella (2015) is dat de achtervolgingsscène met de koets die bijna opnieuw in een pompoen verandert. Ook de ouverture van Kenneths Much Ado about Nothing (1993) was een gelegenheid om alle remmen los te gooien. Ik componeer het liefst muziek die je zou kunnen opvoeren tijdens een concert. Muziek die ook zonder beeld beelden oproept.

Je debuteerde in 1989 met de muziek voor Henry V, Branaghs langspeelfilmdebuut. Wist je meteen: dit wil ik de rest van mijn leven doen?

DOYLE: Componeren voor films is mijn metier niet, het is mijn raison d’être. Muziek, drama en de fusie van beide hebben me altijd gefascineerd. Na tien jaar theater gaf Kenneth me de kans om voor film te componeren. De reacties waren heel enthousiast. Ik bleek een goede neus voor filmmuziek te hebben.

Films zijn grondig veranderd sinds 1989. Is filmmuziek ook geëvolueerd?

DOYLE: Traditionele filmmuziek kan nog voor animatiefilms of een sprookje als Cinderella. De muziek voor andere soorten films is onherkenbaar veranderd. Ik heb geleerd een kameleon te zijn. Je moet je aanpassen als je wilt dat men je blijft vragen. Je moet de zeitgeist aanvoelen. Tot nu toe is me dat gelukt. Ik ben blijven investeren in nieuwe technologieën en de omgang met jonge mensen die de vinger aan de pols hebben. Ik werk bijvoorbeeld vaak samen met mijn zoon.

Heel wat regisseurs en acteurs vinden het niet leuk om oud werk terug te zien. Kan jij kijken en luisteren naar films uit het verleden?

DOYLE: Uiteraard. Je leert van je fouten. Als een van mijn films op tv komt, kijk ik er doorgaans een minuut of tien naar. Dan noteer ik in mijn hoofd wat nu niet meer zou kunnen, wat ouderwets geworden is en wat niet. Je mag alleen niet vergeten dat je die films in hun context moet zien. Sommige soundtracks zijn overeind gebleven en klinken nu nog even sterk als vroeger. Andere niet.

Die van Sense and Sensibility is overeind gebleven.

DOYLE: Sommige soundtracks raken een gevoelige snaar. Je kunt niet altijd uitleggen waarom. Sense and Sensibility is daar een voorbeeld van. Die filmmuziek was heel populair. Ik ben er trots op. Achter de schijnbare eenvoud gaat een berg werk schuil. Die film is nog geen seconde verouderd. Het is een van de beste Jane Austen-adaptaties ooit. Emma Thompson is fantastisch, de regie, het scenario, de make-up, de belichting en de kostuums ook. Films die lang meegaan, maak je in groep. Als alles goed zit, kan de muziek de kers op de taart zijn.

De soundtrack van Carlito’s Way is mijn favoriet.

DOYLE: Je bent niet de enige die dat zegt. Die film en de bijbehorende muziek zijn uitgegroeid tot een cultsucces. Elke generatie duiken er nieuwe fans op. Vooral jonge mannen vinden het een meesterwerk. Ik vond het al een meesterwerk toen ik er de muziek nog voor moest componeren. Brian De Palma is een enorm talent.

Hield je toen je voor Rise of the Planet of the Apes componeerde rekening met de muziek die Jerry Goldsmith en Danny Elfman voor de voorgangers hadden geschreven?

DOYLE: Neen. Ik heb enorm respect voor Jerry en Danny, maar het ging om de wedergeboorte van de franchise. Wat daarvóór gemaakt was, was niet relevant. Je moet voor een frisse, nieuwe benadering gaan die past bij de sfeer, het verhaal, de beelden en de vertolkingen. Ik doe wat nodig is voor de film. Op de sound stage van Basic Instinct (1992) heb ik Jerry Goldsmith eens ontmoet. Tijdens de pauze vroeg hij me hoe het voelde om in de voetstappen te treden van Sir William Walton (Britse componist die de Oscargenomineerde muziek van de Henry V-adaptatie uit 1944 componeerde, nvdr.). ‘Ik had niets te verliezen’, antwoordde ik. ‘Nee, Patrick,’ antwoordde hij, ‘jij had alles te verliezen. Ik zou die opdracht nooit aanvaard hebben.’ Ik was nog hongerig en jong. De Henry V van Kenneth Branagh verschilde zo sterk van de adaptatie van Laurence Olivier dat ik er het nut niet van inzag om met Waltons muziek rekening te houden. Ik had slechts oog voor Kenneths film. Dat Jerry daar anders over dacht, bedroefde me destijds. Ik heb begrip voor zijn standpunt. Hij was een fantastische filmcomponist die élk genre aankon, ongelooflijk snel werkte en alles nog met de hand schreef. Een legende.

WORLD SOUNDTRACK AWARDS

In aanwezigheid van en met muziek van Patrick Doyle, Alan Silvestri en Daniel Pemberton. 24/10, 20 uur, in het Kuipke.

DOOR NIELS RUËLL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content