BEKENDE MEDEMENSEN VERTELLEN OVER HET CARRIÈREPAD DAT ZICH AANVANKELIJK VOOR HEN UITSTREKTE.

‘Als kind had ik één grote droom: Madonna worden. Maar die droom van popster worden berg je heel snel op, omdat de hele maatschappij je toeschreeuwt: “Ik zou toch eerder Latijn-wiskunde doen, en daarna verder studeren.”

‘Maar ik ben opgegroeid achter de toog, en daar vond ik al snel een alternatief voor studeren. Zowel mijn mama als mijn plusmama hielden een café open: de bar van het TAA-theater, en het café van het Multatuli-theater, twee volkse theaters waar veel artiesten over de vloer kwamen. Die sfeer heeft me van jongsaf aangetrokken, in die mate dat ik zelfs als kind altijd al in het café wilde blijven hangen. (lacht) Als ik zag dat onze papa een pintje dronk, wreef ik al in mijn pollekes: ik hoopte dan altijd dat we zouden blijven plakken, want dan wist ik dat het plezant zou worden. Bovendien kreeg ik ook snel door dat je centjes kon verdienen door in het café te werken: ik ben dus al heel jong – vanaf mijn veertiende – in de weekends beginnen te helpen. En op mijn zesentwintigste heb ik de Multatuli overgenomen.

‘Iedereen denkt dat het gewoon wat caféke spelen is, maar er is natuurlijk een heel groot verschil tussen voor en achter de toog staan. Als cafébaas ben je elke dag als eerste in de kroeg, en ga je als laatste weer naar huis. De bezoekers zien niet dat je om negen uur moet opstaan om je bestellingen en inkopen te doen, en dat je alle administratie moet regelen – ook al lag je de vorige nacht pas om vijf uur in je bed.

‘De horeca is veel harder werken dan de muziek, en voor het geld moet je het zeker niet doen. Als cafébaas werkte ik gemiddeld twaalf à vijftien uur per dag. Toen ik eens uitrekende wat ik per uur verdiende, bleek dat soms maar 2 euro te zijn. Bovendien was het een eenmanszaak, waardoor je heel veel met vallen en opstaan leert. Zo weet ik nu van alles over recht en verzekeringen, maar evengoed hoe je funderingen moet leggen en ik zie meteen of een afdak goed geplaatst is – je plan leren trekken, dat komt me nu goed van pas in de muziek. En ik heb geleerd met mensen om te gaan, want een goede cafébaas moet sociaal en empatisch zijn, zeker in het soort café dat ik had: zo eentje waar alle soorten volk over de vloer kwam, van politici en diva’s tot gepensioneerden. Daardoor kan ik nu in de showbizz met iedereen een klapke doen. Ik ben echt waar even blij wanneer ik Bart Kaëll ontmoet als wanneer ik Oscar & The Wolf tegenkom.

‘Nog een eigenschap van een goede cafébaas: je moet ogen op je gat hebben. Overzicht houden op wat er allemaal in je zaak gebeurt, en daar meteen goed op anticiperen, als een soort helderziende Shiva met zes armen (lacht). Een cafébaas moet werk zíén, en snel zijn. Van die kleine dingen ergeren mij soms als ik een ander café binnenstap. Dat ik denk: allez, die madame daar is al vijf minuten geleden binnengekomen en heeft nog altijd niks te drinken! Zie je dat nu niet?

‘Als een café goed draait, is het een enorm vervullende job: het volk dat binnenkomt, de zaak die als een trein loopt, de vaten die aanrollen, de tapkranen die constant open staan, de flow die goed zit… Je voelt je dan als een kapitein die zijn schip veilig naar de andere kant brengt. Echt geweldig!

‘Zes jaar heb ik dat als zelfstandige gedaan, tot ik op een punt kwam dat ik dacht: veni, vidi, vici, ik ben nu klaar voor iets anders. Maar ondanks die zekerheid dat ik iets anders wilde, was het moment waarop ik die zaak overliet moeilijk: je hebt daar jarenlang zweet, tranen en liefde in gestoken, hè. Het allermoeilijkste was nadien weer in het café binnenkomen en zien dat alles anders gebeurt – en dan proberen je mond te houden. (lacht)

‘Godzijdank kom ik heel goed overeen met de overneemster. Het is eigenlijk een beetje tegen de ongeschreven regels, nog naar het café gaan dat je vroeger uitgebaat hebt, maar ik zit nog wekelijks in de Multatuli. En daar ben ik heel blij om, want dat café is een heel groot stuk van mijn leven geweest.’

VOLGENDE KEER

NATHALIE DELCROIX

door Geert Op de Beeck – foto Kaat Pype