Onze tip voor ‘Les Nuits Botanique’ in Brussel: Hawksley Workman. De jonge Canadees komt, na het verschijnen van zijn verbazingwekkend debuut ‘For Him And The Girls’ eerder dit jaar, op het festival zijn tweede album (‘Last Night We Were’) ‘The Delicious Wolves’ voorstellen. Een vitaminekuur in een rockwereld waarin cynisme en sarcasme regeren.Door Peter Van Dyck, Foto Guy Kokken

Door Peter Van Dyck, Foto Guy Kokken

Workman: Ik doe alles heel intuïtief. Het intellect is de grootste vijand van de mens. Al is ( Last Night We Were) the Delicious Wolves misschien iets theatraler dan de eerste cd, ik wou in de eerste plaats poppy muziek maken die op de radio kan worden gedraaid. Met mijn debuut was dat ook al mijn ultieme doel, maar op de Canadese radiostations werd dat album totaal genegeerd. Ik wil absoluut de grote machine binnendringen. In Noord-Amerika is het immers vreselijk gesteld met de popmuziek. Ik wil van binnenuit iets aan de situatie veranderen.

Waar wringt het schoentje?

Workman: De popradio is zo lieflijk en risicoloos geworden. De commerciële muziek van vandaag lijkt nergens op. In Canada zijn, net als overal blijkbaar, de Amerikaanse acts heel populair: Britney Spears aan de ene kant, Limp Bizkit aan de andere. Dat ontgoochelt mij want ik ben dol op popmuziek. Zelfs in de eighties, een era die toch niet zo hoog werd aangeschreven, kon je nog kwaliteit op de radio horen: U2, The Smiths. Tegenwoordig staart iedereen zich blind op die ene hitformule.

Verraste het je dat je debuut in dat klimaat gebombardeerd werd tot één van de ontdekkingen van het jaar?

Workman: Niet echt. Ik wist dat ik iets waardevols in handen had, maar hoe de reacties zouden zijn, kon ik natuurlijk niet voorspellen. Ik voel me uiteraard gevleid.

Wat vond je van de vergelijkingen waarmee de critici zwaaiden? Je werd bijvoorbeeld geassocieerd met Jeff Buckley, terwijl jij je toch mijlenver weg blijft van zijn dodelijke ernst.

Workman: Ik vind dat ik helemaal niet als Jeff Buckley klink. We zingen allebei met een hoge stem, dat is het enige wat we gemeen hebben. Jeff was inderdaad een heel serieuze artiest.

En dat ben jij niet.

Workman: Denk je dat echt? Ik ben een béétje ernstig. Live valt dat meer op dan op plaat.

Je bent een vocale acrobaat. Is dat het resultaat van veel oefening?

Workman: Ik heb wat opera gestudeerd, ja. Om opwindende melodieën te krijgen, moet je heel hoog en heel laag kunnen zingen. Melodieën zijn tweedimensionaal. Om er alles uit te krijgen, moet je dus op en neer. Dat probeer ik zoveel mogelijk te exploreren. Ik heb daar inderdaad van jongsaf hard aan gewerkt: experimenteren met mijn stem, verschillende texturen opzoeken. (Last Night We Were) The Delicious Wolves was vocaal een nog grotere uitdaging dan de eerste plaat. Ik heb net door Canada getoerd. Het was een verschrikking voor mijn stem. Ik dacht bij mezelf: wie heeft die nummers in godsnaam geschreven? Het is gewoon ridicuul. Het is oké als je dat materiaal een of twee keer in de studio moet zingen, maar het is bijna onmogelijk om het avond na avond te brengen. Daar had ik dus niet bij stilgestaan. (lacht)

Heb je een muzikale opvoeding genoten?

Workman: Mijn vader was drummer. Als kleine uk zat ik al te roffelen. Je hoorde elk moment van de dag muziek bij ons thuis. Hoewel vader geen professionele muzikant was, moedigde hij me altijd aan. Als tiener oefende ik fanatiek. Zeven uur per dag. Drummen en drummen en nog eens drummen: niets anders telde nog. Zo gepassioneerd was ik. Nadien pikte ik de gitaar op. Ik kan ook aardig overweg met bas en piano.

Je hebt dan ook alles zelf ingespeeld op je platen. Zou je eigenlijk kunnen functioneren in een groep?

Workman: Als je in je eentje opneemt, heb je een enorme stuwkracht. Als je er andere mensen bij betrekt, verloopt alles zoveel trager. Want iedereen heeft zijn mening en alleen al het analyseren van al die invalshoeken kost veel tijd. Ik heb graag dat het vooruit gaat. Ik heb maar één dag nodig om een song volledig op band te zetten. Ik wil geen tijd verliezen aan discussies. Ik proef enkel van het teamwork wanneer ik anderen produceer. Tot hiertoe voelde ik op mijn eigen platen hoe dan ook geen enkele behoefte om in groepsverband te werken. Ik vertrouw mijn eigen intuïtie meer dan die van anderen, dat is het.

Valt het makkelijk om jezelf te produceren? Moet je als producer geen afstand kunnen nemen van de songs?

Workman: Ik weet niet of dat zo belangrijk is. Volgens mij leiden songs toch een eigen leven. Ik zie ze als kinderen. Je probeert ze lief te hebben en te voeden, maar je mag ze niet in een bepaalde richting forceren. Zoals je tegen je zoon niet hoort te zeggen: jij moét dokter worden. Ik voel me eerder de observator dan de schepper. Vandaar de diversiteit op mijn albums. Elk nummer groeit bijna zelfstandig op. Ik zet een nummer op tape en moedig het dan aan om op een natuurlijke manier te evolueren.

Zie je jezelf ooit nog met een producer de studio in stappen?

Workman: Oh zeker. Met de eerste twee platen wou ik de makkelijke weg kiezen, maar het lijkt me gezond om ooit die stap te zetten. Ik zou wél verkiezen om er geen traditionele artiest-producer relatie op na te houden. Producers die ik enorm respecteer, zijn Brian Eno en Daniel Lanois. Ik hou ook van de sound van de platen van Led Zeppelin. Ik vind dat die vandaag, dertig jaar na datum dus, nog altijd fantastisch klinken. Beter zelfs dan wat nu wordt gemaakt.

In je bio hang je een verhaal op over hoe je eerst aan de kost kwam bij een tapdansacademie. Doe je dat omdat de realiteit van de hard knokkende muzikant jammer genoeg minder romantisch is?

Workman: Inderdaad, er komt weinig romantiek bij ons bestaan kijken. Negen uur in een toerbus zitten, onregelmatig eten en slapen: dat is absoluut niet cool. Een bio opstellen, hoort bij de kunst. In mijn ogen moest dat verhaal, samen met mijn muziek, één kleurrijk geheel vormen. Hoeveel vreselijke platen krijgen jullie rockjournalisten niet te horen. Dan moet je er bovendien nog een al even vreselijke bio bij lezen. In plaats van een saaie cv vol bullshit voor te schotelen, wou ik dat het een beetje fun was. Net als mijn platen.

(kaderstukje)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content