De klassiekers The Freewheelin’ Bob Dylan

(1963) Zonder zijn titelloze debuut over het hoofd te willen zien, maar hiermee openbaarde nonkel Bob pas écht zijn talent als songsmid. Dankzij manifesten als Blowin’ In The Wind en Masters Of War werd hij alom geprezen als visionair en protestzanger, termen waaraan de meester zelf overigens een bloedhekel heeft.

Blonde On Blonde

(1966) Een dubbelalbum met pakkende liefdesliedjes ( I Want You, Just Like A Woman, She’s Your Lover Now ), opgenomen met The Band als begeleiders.

Blood On The Tracks

(1975) Beïnvloed door zijn ‘schildercoach’ Norman Raeben, boetseert Dylan een akoestische soulplaat, waarop de pijn voelbaar is. Wordt wel eens zijn echtscheidingsalbum genoemd.

Oh Mercy

(1989) De heropstanding – met onverwoestbare songs als Political World en Man In The Long Black Coat – na een lange creatieve downperiode. Met dank aan de sfeervolle productie van Daniel Lanois.

Time Out Of Mind

(1997) Zijn leven had aan een zijden draadje gehangen. De hartproblemen die tot een noodingreep hadden geleid, inspireerden hem tot een donkere schreeuw. Geweldige bluesplaat.

The Bootleg Series Vol. 4: Live 1966

(1998) Een belangrijk tijdsdocument, die zijn switch naar een elektrisch geluid markeert. Op het concert in 1966 in de Royal Albert Hall in Londen hoor je de consternatie van een fan, die de zanger voor Judas uitscheldt. Je voélt aan de spanning die er hoorbaar hing dat hier geschiedenis geschreven werd.

De stinkers Empire Burlesque (1985), Knocked Out Loaded (1986) en Down In The Groove (1988)

Terecht een obscuur triumviraat. Eigenlijk is het simpel: al wat Dylan afscheidde tussen 1985 en 1988 dient met de grootste omzichtigheid benaderd te worden. Ook dit grote licht was niet bestand tegen de synthesizerkwaal van die era, maar wat erger is: de liedjes lieten het afweten. Toen de joodse Dylan in de eerste helft van die vervloekte jaren tachtig meende zijn bekering tot het christendom breed te moeten uitsmeren – een openheid waardoor hij fel bekritiseerd werd – pende hij wél nog menig juweeltje. Er restten zelfs waardevolle overschotjes uit die tijd (getuige The Bootleg Series Volumes 1-3: 1961-1991) wat niet gezegd kan worden van het trio stinkers: zo erg was de artistieke bloedarmoede. Laatste tip: de net genoemde cd-box is een aanrader voor iets verder gevorderden die een beetje dieper in de buidel willen tasten.

Door Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content