ALLEMAAL DE FOUT VAN DIE TRIGGER FINGER

Hij moest behalve van de breuk met ex-vrouw Kate Moss ook herstellen van een handblessure die hem ei zo na de gitaar aan de wilgen deed hangen. Zij maakte een derde plaat met Jack Whites The Dead Weather en stelde voor de eerste keer haar eigen kunstwerken tentoon. Nu, na vijf jaar, zijn gitarist Jamie Hince en zangeres Alison Mosshart herenigd als The Kills. Hun garagerock klinkt soulvoller dan ooit, met dank aan de drummer van wijlen Amy Winehouse.

‘And when the planet hit the sun, I saw the face of Allison.’ In een koffiebar in de Londense wijk Hackney weerklinkt Allison van de Pixies, een hulde aan jazz- en bluesman Mose Allison. Het toeval wil dat we tien minuten later in The Duke of Wellington, een charmante oude pub iets verderop, recht tegenover een andere in muzikale kringen geliefde Alison zitten: Alison Mosshart, frontvrouw bij The Dead Weather, maar ook en vooral bij The Kills.

‘Bedankt om helemaal vanuit België te komen om ons te spreken. Hopelijk is alles een beetje oké daar’, polst ze. We zijn 31 maart, een dikke week na die noodlottige 22e maart. De rockchick die in 2003 ‘Fuck the people!’ riep op het debuutalbum van The Kills en in 2009 Jack White met een machinegeweer bekogelde in de clip bij The Dead Weathers Treat Me Like Your Mother blijkt de vriendelijkheid zelve. Maar al snel vestigt ze haar aandacht op een blad papier, dat ze voltekent met abstracte gezichtjes – een selectie van dat soort tekeningen en schilderijen exposeerde ze vorig jaar in een New Yorkse galerie. ‘Doet ze altijd en overal’, zegt Jamie Hince, haar muzikale wederhelft bij The Kills. ‘Zelfs op feestjes zit ze weleens op de grond te tekenen.’

Je bent niet de sociaalste persoon, Alison?

ALISON MOSSHART:(kijkt op) Niet echt, nee. Ik doe dat niet omdat ik het gezelschap niet leuk vind of zo. Het is gewoon een tic. Liever dan stil te zitten creëer ik dingen. Deed ik als kind al. Op een uitstapje met mijn ouders zat ik voortdurend naar het raam te staren en te schrijven.

JAMIE HINCE: Al zo lang als ik haar ken, is Alison enorm productief. Explosief, zou ik zelfs zeggen. Alison verzet zo veel werk dat ze er haast gehypnotiseerd door raakt, en dan weet ze de goeie songs nog maar nauwelijks van de slechte te onderscheiden. Het is haar minder te doen om het resultaat dan om het creëren zelf. Ik zit anders in elkaar: voor ik aan iets begin, moet ik weten wat ik ermee wil bereiken.

MOSSHART: Ik heb een editor nodig, hij een encourager. Toevallig zijn mijn zwaktes Jamies sterktes en omgekeerd. Net daarom werkt The Kills nu al ruim vijftien jaar zo goed: we zijn elkaars tegenpolen, ash and ice.

Ash & Ice is ook de titel van jullie onlangs verschenen plaat, die vijf jaar op zich heeft laten wachten.

HINCE: Ja. Normaal schrijf ik altijd op tournee, maar tijdens de vorige tour kreeg ik geen fucking letter op papier. Dus heb ik een trip van zo’n duizend kilometer gemaakt met de trans-Siberische expres, om mezelf te resetten. Komt nog eens bij dat we zo intensief getoerd hebben met Blood Pressures (2011) dat de knokkels van mijn vingers onder druk waren komen te staan – trigger finger, zoals dat heet. Een handspecialist injecteerde ze met cortisone. Heel pijnlijk, maar het hielp. Tot de middenvinger van mijn linkerhand tussen een autodeur belandde. Ik terug naar die handspecialist, en hij gaf me nog meer cortisone. Te veel, zo bleek, want ik kreeg een infectie. Gevolg: ik verloor een pees en moest zes keer onder het mes.

MOSSHART: Even leek het zelfs dat hij nooit nog een gitaar zou kunnen hanteren. Het geweldige is dat die kwetsuur hem ertoe aanzette een eigen studio te laten bouwen. Hij wilde koste wat het kost met muziek bezig blijven.

HINCE: Intussen ben ik weer in staat gitaar te spelen – weliswaar zonder die ene vinger te gebruiken die ik nog altijd amper kan plooien -, maar er is een lange revalidatie aan voorafgegaan. In die periode ging ik in mijn studio aan de slag met software, keyboards, eender wat ik met één hand kon bedienen. Zo kwam ik bij – naar The Kills-normen – vrij ongewone ritmes en melodieën, geïnspireerd op de dancehall-reggae van Vybz Kartel, de hiphop van Pusha T en de dub van Lee Perry waar ik zo verzot op ben.

Ook vrij ongewoon: bij geen enkele andere The Kills-plaat was een studiodrummer zo nauw betrokken als bij Ash & Ice. Doorgaans werken jullie met drummachines.

HINCE: En niet zomaar de eerste de beste drummer: Homer Steinweiss, bekend van Sharon Jones & The Dap-Kings en Amy Winehouse.

MOSSHART: We hebben hem leren kennen via Mark Ronson, met wie we goed bevriend zijn.

HINCE: Heb je de documentaire Amy gezien? Daarin wordt op een gegeven moment gezegd hoe het ‘verkeerd is beginnen te lopen met Amy Winehouse nadat ze naar Camden verhuisd was’. In het daaropvolgende shot zie je ons in Camden optreden. (lacht) Op een keer zaten Mark en ik daarmee te lachen, en Homer kwam ter sprake. ‘Je moet met hem werken’, zei hij. We hebben zijn raad opgevolgd.

Bepaald geen rocker, die Steinweiss.

HINCE: Dat was juist goed! Hij is opgegroeid met hiphop en komt uit de soul. Naar mijn gevoel is dat net wat wij door al die drumcomputers misten: soul, ménselijkheid.

MOSSHART: Dat heeft Homer echt wel aan deze plaat toegevoegd. Eindelijk.

Speelt hij mee op Pukkelpop?

HINCE: Neen. Hij heeft het veel te druk om met ons op tournee te gaan.

MOSSHART: En hij is wellicht te duur. (lacht) We brengen wél twee andere muzikanten mee. Ze zullen hun werk hebben.

HINCE: Ja, want de nieuwe songs hebben echt veel laagjes. Een tijdje geleden moesten we naar een meeting bij Apple. Toen die mensen ons vroegen een song voor hen te spelen, hebben we een van hun speakers doen ontploffen. (droog) Voor een band zonder basgitarist produceren wij best wel wat bassen, blijkbaar.

THE KILLS

Donderdag 18/8 om 20.05 uur in de Marquee op Pukkelpop en op 8/11 in de Arenbergschouwburg, Antwerpen.

door Michael Ilegems

‘The Kills werkt zo goed omdat Jamie en ik elkaars tegenpolen zijn. We’re ash and ice.’ Alison Mosshart

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content