‘We willen muziek die vuil, decadent en sexy is.’ Ziedaar de geloofsbelijdenis van de garagerock, verwoord door Sharin Foo van The Raveonettes. Een nobel doel, al zijn sommige groepjes meer pose dan inhoud. Een poging om koren en kaf van elkaar te scheiden.

‘Fever To Tell’ van Yeah Yeah Yeahs uit op 29/4 bij Interscope.

In concert: The Kills op 26/3 in Botanique, Brussel. Radio 4 op 31/3 Muziek-O-Droom, Hasselt.

OKÉ

OKÉ

The Datsuns

Net als de Ramones en Telstar (de bekendste Belgische garagerockband) hebben de leden van The Datsuns een gemeenschappelijke fictieve achternaam. Het gitaargeweld op hun titelloze debuutplaat verwijst echter niet zozeer naar de één-twee-drie-en-we-zijn-vertrokken-punk van het New Yorkse icoon, het is eerder Led Zeppelin en Deep Purple revisited. Ze zweren trouw aan het vocabulaire en de adrenaline van de pure rock-‘n-roll. Net als dat andere lid van de Nieuw-Zeelandse familie overigens, het AC/DC aan punk koppelende The D-4. ‘She makes me feel like a motherfucker from hell’, zingen ze.

Jaren kregen The Datsuns thuis in Nieuw-Zeeland te horen: ‘Rock-‘n-roll is dood. Laat je haar knippen.’ Na zeven jaar ploeteren kregen ze eindelijk erkenning. Een en ander verklaart hun nuchtere kijk en het feit dat The Datsuns een gedrilde en geoliede band met een spectaculaire show vormen. Hun livereputatie is zeker een pluspunt.

ONS OORDEEL : MIDDELMAAT

Yeah Yeah Yeahs

Snel rijzende ster uit Brooklyn. Amper een dik jaar geleden gaf het trio zijn eerste optreden. Al vlug groeiden ze uit tot de hipste groep zonder platencontract. ‘Het was overweldigend’, vertelt gitarist Nick Zinner. ‘Zo ernstig was Yeah Yeah Yeahs immers niet bedoeld. We startten deze groep omdat het ons sexy en hot leek.’

Drummer Brian Chase is een gediplomeerd jazzmuzikant, frontvrouw Karen O studeerde succesvol af aan de filmschool. Ze werden spontaan in de New Yorkse garagerockfamilie opgenomen. De groep is bevriend met Liars en dankt haar eerste expo- sure aan Albert Hammond Jr. van The Strokes, die op Saturday Night Live optrad met een Yeah Yeah Yeahs-badge op zijn vest.

Grote troef is de persoonlijkheid van Karen O. Ze noemt zich ‘een vrouwelijke Iggy Pop’. Live daagt ze het publiek graag uit en danst ze als een dervish. Door haar vibrerende stem wordt ze al vergeleken met Siouxsie Sioux en ook haar eigenaardige outfit doet aan de peetmoeder van de vrouwelijke punk denken. Met haar curieuze smaak haalt Karen geregeld de modetijdschriften, en in de merchandising van de groep zitten ook zelfontworpen tassen, gordels en badges. ‘Dat helpt om meisjes voor rock-‘n-roll te winnen’, stelt de zangeres. De laatste tijd worden al veel Karen- lookalikes tussen de toeschouwers opgemerkt.

Het voorbije jaar bracht de groep twee EP’s uit: Yeah Yeah Yeahs en Machine. Hun eerste single Our Time – met de regel ‘it’s our time/to be hated‘ – kreeg in het post-9/11-tijdperk een aparte betekenis. De uitstekende recente single Machine is een soort discoversie van PJ Harvey. Het blijkt de ideale voorbode van het debuutalbum Fever To Tell. ‘Op de full-cd zullen de songs langer zijn, en met een disco feel, maar toch nog altijd behoorlijk agressief’, zegt Zinner.

ONS OORDEEL : BELOFTE

The Raveonettes

De zoetgevooisde sixties-pop van The Shangri-La’s en de campy rockabilly van Cramps leven harmonieus samen in het universum van The Raveonettes. Zanger-gitarist Sune Rose Wagner en de mooie bassiste Sharin Foo vonden elkaar in Kopenhagen. Net als The White Stripes legden ze zich voor hun debuut-EP Whip It On bepaalde limieten op. Alle songs klokken af beneden de drie minuten, zijn in dezelfde toonaard (B mineur) geschreven, bevatten niet meer dan drie akkoorden en blijven verstoken van hi-hats en cymbalen. ‘We wilden terug naar de eenvoud’, verduidelijkt Sharin Foo. ‘Het was eerder een uitdaging dan een beperking.’ Whip It On miste zijn effect niet. The Raveonettes kregen al snel een contract bij Sony. Foo geeft toe dat hun eerste full-cd, intussen al helemaal opgenomen en voorzien voor juni, veeleer een major plaat is. ‘Al blijft onze muziek heel basic, toch is de full-cd wat delicater en ruimtelijker dan de EP.’ De groep werd uitgebreid met drummer Jakob Hoyer en gitarist Manoj Ramdas. Ex-Blondie-producer Richard Gottehrer onderbrak speciaal voor de Denen zijn pensioen en legde in New York de laatste hand aan het album.

The Raveonettes charmeren omdat ze zichzelf niet té serieus nemen. Hun artwork en clips zijn een vette knipoog naar de Amerikaanse cultuur van de B-film. ‘We houden van de glamour en de zwartwitlook. De video van Attack Of The Ghost Riders is een hommage aan de B-film. Al zie je iemand terechtgesteld worden op de elektrische stoel, het is humoristisch bedoeld. We beseften niet dat het filmpje in Groot-Brittannië een controverse zou losweken. Blijkbaar doen we de mensen daar aan de seriemoordenaars Myra Hindley en Ian Brady denken.’ Typisch Scandinavisch volgens Foo zijn de verfijnde, introverte en melancholische aspecten van de groep. ‘Tegelijk gaan we ook tegen de algemene Deense mentaliteit in. Er is veel welzijn in ons land, maar de mensen hebben een schrijnend gebrek aan ambitie. De Deense schrijfster Karen Blixen stelde ooit: wie iets wil presteren, moet uit Denemarken weg. Elke ambitie wordt er ontmoedigd. Er mag niemand uit de band springen.’

Foo vindt de huidige garagerockrevival logisch. ‘Alles verloopt in golven. Trends lokken tegengestelde trends uit. Wij zijn een reactie op de overemotionele, pretentieuze rock uit de jaren negentig. Wij willen muziek die vuil, decadent en sexy is. Wij willen terug naar the primal beat.’ The Raveonettes zijn een grote belofte binnen de garagerock. Het enige minpuntje is dat ze, net als Black Rebel Motorcycle Club, ook wat hebben overgenomen van Jesus And Mary Chain, een van de meest overroepen bands uit de rockgeschiedenis. Dat lijzige stofzuigergeluid met tonnen feedback: het hoeft voor ons niet echt.

ONS OORDEEL : BELOFTE

The Hives

Deze Zweden spelen puntige en luide punksongs met een cartoonesk karakter, gaan altijd gekleed in zwart-wit en beschouwen zichzelf als een van de vijf beste bands ter wereld. Al braken ze pas in 2000 door met het album Veni Vidi Vicious, toch bestaat de band al zo’n tien jaar. De recente compilatie Your New Favourite Band vat hun carrière totnogtoe samen en bewijst dat de heren met Hate To Say I Told You So, Main Offender en Supply And Demand al over enkele klassiekers beschikken. Wereldschokkend is het niet. Wat telt, is de hoge dosis fun. In het verleden experimenteerden The Hives al wat met vreemde geluiden en loops en naar verluidt zou het nieuwe album – verwacht in september – op dat vlak nog verder gaan. ‘Sex Pistols meets Kraftwerk’, zo omschrijft zanger Pelle Almqvist het.

ONS OORDEEL : BEST

The Strokes

De terechte vaandeldragers, want met de strafste songs. De jonge twintigers werden twee jaar geleden plots het onderwerp van een hype. Nog voor hun debuut-cd This Is It verscheen, werkten ze twee uitverkochte tournees door Groot-Brittannië af. Hun muziek lijkt simpel, maar de wisselwerking tussen de twee gitaristen is vrij vernuftig. Ze spannen prikkeldraad rond de melodieuze songs, terwijl de ritmesectie voor de nodige punch zorgt. The Strokes eren trots het New Yorkse erfgoed. De groep brengt de punkspirit in herinnering die in 1976 rond de legendarische club CBGB heerste en zet in zekere zin het werk voort van Television, The Velvet Underground en Iggy Pop. The Strokes trekken veel op met Yeah Yeah Yeahs, Liars, Interpol (stijlvolle volgelingen van de Britse eighties-school van Joy Division) en The Moldy Peaches (een duo, verkleed als konijn en Peter Pan, dat naïef kinderlijke liedjes vertolkt).

Nadat hij een concert van The Strokes bijwoonde, kon de betreurde Joe Strummer van The Clash niet anders dan met lof zwaaien. De band heeft een zekere cool over zich. Zanger Julian Casablancas – niet toevallig zoon van de ex-directeur van modellenbureau Elite Models – en de rest zijn op een nonchalante manier modebewust. Het haar in de war, de combinatie van vesten met jeans: iets doet ons vermoeden dat er toch een béétje over is nagedacht.

ONS OORDEEL : ABSOLUTE TOPPER

The Vines

Met Craig Nicholls heeft de Australische groep The Vines een getourmenteerde frontman met een hoge ‘uitknipbaarheidsfactor’, de muziek is geconcipieerd volgens de hard-zachtdynamiek en live sneuvelt er al wel eens een gitaar: kortom, dit ruikt wel héél erg naar Nirvana. Het lijkt er sterk op dat Nicholls bewust in een mysterieuze waas wordt gehuld en dat hij mentaal minder labiel is dan de verhalen over zenuwinzinkingen en verbouwde hotelkamers willen doen uitschijnen.

The Vines wegen muzikaal een pak lichter dan Nirvana, ook al kan de groep uit Sydney poppy songs schrijven, zoals het dansbare Highly Envolved, titelnummer van het vorig jaar verschenen debuut. Gek genoeg overtuigt een tedere en breekbare song als Homesick méér dan de wilde rockers. We moeten ons echter geen illusies maken. In de wetenschap dat een van de tracks van de in de zomer geplande nieuwe cd Fuck The World heet, zullen The Vines hun al dan niet oprechte woede blijven uitspelen.

ONS OORDEEL : MIDDELMAAT

Liars

Een van de bands binnen de garagerock- stroming die teruggrijpen naar de eighties-postpunk van Gang Of Four, The Slits en The Pop Group en de death disco van Public Image Limited. De groep uit Brooklyn, met het Australische sekssymbool Angus Andrew als uithangbord, maakt arty en gefragmenteerde muziek. In tegenstelling tot The Libertines heeft deze sputterende machine wél iets te bieden. Liars schrijven furieuze, krankzinnige hymnes, met titels als Grown Men Don’t Fall In The River, Just Like That en They Threw Us All In A Trench And Stuck A Moment On Top.

ONS OORDEEL : BEST

Radio 4

De naam haalden ze bij de gelijknamige track van Public Image Limited. Ook Radio 4 neemt de postpunk van twintig jaar geleden als vertrekpunt, maar voegt er een fikse scheut techno en loops aan toe. Want in tegenstelling tot de retroreflex van het leeuwendeel van de garagerockers, trekt dit New Yorkse gezelschap de kaart van de moderniteit. Hun energieke en funky tweede album Gotham! heeft wel wat van The Clash, te meer omdat Radio 4 zich politiek profileert. Razernij is de benzine waarop deze snelle jongens lopen. Start A Fire vraagt aandacht voor het aidsprobleem, terwijl Save Our City de politiek hekelt van ex-burgemeester Giuliani.

ONS OORDEEL : BELOFTE

The Kills

Transatlantisch duo dat graag pseudoniemen gebruikt. De Londense Hotel (echte naam: Jamie Hince) en zijn New Yorkse vriendin VV (Allison Mosshart) stuurden elkaar gedurende zes maanden tapes. Omdat deze schrijfmethode toch wat te omslachtig bleek, kampeerden ze uiteindelijk samen in het garagerockwalhalla, de Toe Rag Studios in Londen. Net als The Raveonettes kiezen The Kills voor een afgekloven geluid dat aanleunt bij The Cramps en The Velvet Underground. Met de vroege PJ Harvey delen ze een liefde voor oude voodooblues.

Er hangt een ernstig aura rond Hotel en VV, al is een kreet als Fuck The People duidelijk tongue-in-cheek bedoeld. De songs zijn een uitlaatklep voor stress, angsten en obsessies, maar krijgen dankzij Allisons stem ook een sexy dimensie. Het album Keep On Your Mean Side is een tikje te eentonig om van begin tot einde te boeien en het was niet slecht geweest om wat meer licht en lucht binnen te laten in de songs, maar toch: fraai debuut.

ONS OORDEEL : BELOFTE

The Libertines

Wat koketteren The Libertines toch graag met hun overmatig drugs- en drankgebruik. Dat het hun optredens geregeld in de war stuurt, vinden ze fantastisch. Want hey, dat is toch rock-‘n-roll. Dat rock-‘n-roll vooral betekent: songs schrijven die je omverblazen, dát zijn ze eventjes vergeten. Hun album Up The Bracket is even chaotisch en wazig als hun attitude.

Het is een raadsel wat producer Mick Jones, ooit gitarist van The Clash, in ze zag. Hij kan enkel in een moment van verdwazing gedacht hebben dat The Libertines de opvolgers kunnen zijn van zijn historische punkgroep. Zo strak als The Clash was, zo rommelig zijn deze jonge honden op de dool. Sommigen zullen hun slordigheid ‘charmant’ noemen, ons irriteert het mateloos. Op en top Brits: de pose is belangrijker dan de inhoud.

ONS OORDEEL : TE DUMPEN

Door Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content