ADN

Maïwenn behoort tot de fine fleur van de Franse film sinds ze in 2011 in Cannes de Grand Prix won met Polisse, een vinnig groepsportret van de Parijse zedenbrigade. Ook ADN bewijst dat turbulente groepsscènes haar in het DNA zitten, net als narcisme en een afkeer van nuance, focus en redelijkheid, jammer genoeg. Ondanks de waslijst aan personages vertolkt door coryfeeën en habitués als Fanny Ardent en Louis Garrel, draait dit persoonlijke (ze verkettert het woord autobiografisch), eigenhandig neergepende en ingeblikte melodrama volledig om haar personage. Een gescheiden moeder die met geen van haar beide ouders kan samen zijn zonder dat er ruzie van komt, is totaal van slag door de plotse dood van haar grootvader, een atheïstische Algerijn die met volle overtuiging voor de Franse manier van samenleven koos. Ze meent dat een DNA-test de uitweg is uit een door anorexia bemoeilijkt rouwproces. Een allicht goedbedoeld maar pijnlijk vanityproject.