ACHTER DE RUG

De vonk kwam van Sarah Vandeursen. In een soort glitterende isolatiebuis, met een scheve glimlach en een hoofddeksel dat nog het meest weg had van een ganzenkuiken, vertelde ze gortdroog dat zij misschien maar één keer in De slimste mens had gezeten, maar dat de slimste mens wel twee keer in haar had gezeten. Nog steeds van achter haar spreekgestoelte lijnde ze haarscherp het exacte verschil uit tussen grappige mannen en vrouwen. ‘Als vrouwen een practical joke uithalen, heet dat ineens parachutemoord.’ Waarna ze zich concentreerde op het kordaat en verbaal afdrogen van Daniël Termont. Hij zat erbij, liet het over zich heen komen en grijnsde wanneer dat gepast was. Een beetje zoals wanneer je een emmer ijswater over je heen krijgt.

Achter de rug is de bucket challenge van de oneliner. Het programma moet het hebben van de strakke taal, de juiste wending, de perfecte clou en het vilein fileren van het karakter van een ander zonder dat de zuurtegraad in het rood schiet. En dus lachten Guy Mortier, Jeroom en Jan Dircksens vooral met het gebrek aan humor van Philippe Geubels, met zijn kale hoofd en met zijn stem, die – dixit Mortier – nog het meest leek op die ‘van een stervende cavia’. Maar ook hier sprong Vandeursen met een militair aangezette hink-stap-sprong over de heren heen. Ze nam Geubels op met de strengheid die schooldirectrices aangeboren is en vertelde hoe hij haar op de Gentse Feesten systematisch ‘Dirk’ had genoemd. Geubels schokte schuldbewust van het lachen. ‘Zie je mij lachen?’ wette Vandeursen haar messen. Tussen hen zou het nooit iets worden, ging ze verder. ‘Stel: je hebt me oraal bevredigd, dan kijk ik omlaag en heb ik het gevoel dat ik een ei heb gelegd.’

Natuurlijk is de essentie van de roasts die de twee heren in de stoel – de voorraad dames bij de gasten is beperkt -over zich heen krijgen, wel vaker terug te brengen tot de grondbeginselen van de humor, het materiaal waarmee peuters al eens kunstzinnig aan de slag gaan: kak, pis en bij uitbreiding kots. Of men graait lustig in het arsenaal moppen van de doorgeschoten puber en dan schieten de seksuele insinuaties in het rond. Ook bij humor heb je iets als de good cop en de bad cop: op iedere moeilijkere grap volgt best een wat makkelijkere. Uiteindelijk is het niet de bedoeling de mens in de stoel verticaal af te zeiken. Om in het jargon te blijven: er mogen wat druppels pipi op de schoenen belanden, maar men houdt het verder netjes.

Achter de rug is dan ook het perfecte platform voor mensen die nood hebben aan een sympathieboost, omdat de populariteit er de laatste maanden wat slapjes bij hing. Marc Coucke zal te gast zijn, en welja, ook Bart De Wever is erbij. Al is het bij Bart De Wever altijd weer de vraag wie er het meeste voordeel haalt uit die aanwezigheid op ‘het wekelijkse festival van de achterklap’. Zou het werkelijk toeval zijn dat hij zich net nu laat opvoeren als semipublieke pispaal? Of hoort het bij het media-offensief waarvoor zijn partij een miljoen euro neertelde en waarbij de twee vingers er – hocus pocus – vijf werden?

Maar dit natuurlijk geheel terzijde. Achter de rug is een fijn programma dat u misschien wel beter in een theaterzaal in uw buurt bekijkt dan op de televisie. Daarvoor teert het net iets te veel op de kracht van het woord en te weinig – of helemaal niet – op dat van het beeld.

***, elke dinsdag, 21.55, VIER

DOOR TINE HENS

ACHTER DE RUG HEEFT NIET DE BEDOELING DE MENS IN DE STOEL AF TE ZEIKEN. ER MOGEN WAT DRUPPELS PIPI OP DE SCHOENEN BELANDEN, MAAR MEN HOUDT HET VERDER NETJES.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content