DE ENE HARDE NOOT IS DE ANDERE NIET – Een extra hoofdstuk over de vorig jaar uitgekomen plaat Black Ice, een nieuwe kaft, en hup: een oude AC/DC-biografie mag zich vandaag terecht weer de meest complete noemen.

Murray Engleheart & Arnaud Derieux, Aurum, 467 blz., euro 19

Het ligt eraan hoe u het adjectief ‘compleet’ in dit verband ingevuld wil zien. Consciëntieus zijn journalist Murray Engleheart en archivaris Arnaud Derieux alleszins wel tewerk gegaan. U zou nog gaan geloven dat dit duo bij zowat élke show en opnamesessie van onze hard rockende Australische mates aanwezig was.

Hoe dan ook, rocknegorijen als Kontich, Namen en Deinze vinden we hier al lezend eveneens op onze weg. Keerzijde van die insteek? Hele centimeters van dit boek gaan op aan het stramien plaat-tournee-plaat-tournee. Daardoor gaat de routine waarover al die verwende muzikanten al sinds het begin der tijden sakkeren ook wat in uw kleren hangen.

Uiteraard staan de auteurs ook stil bij de diverse achtergronden waartegen AC/DC een van de populairste rockbands op de planeet is geworden. Zo zijn er de Schotse roots en de ingebakken – alsook dikwijls in de praktijk omgezette – vechtersmentaliteit van de gebroeders Malcolm en Angus Young. Nogal wiedes dat de dood van zanger Bon Scott in 1980 evenmin onbesproken blijft, net als de daaropvolgende, miraculeuze verrijzenis van de groep, met de mijlpaal Back In Black.

En daarna? Nog zo’n twee centimeter aan vooral podia en studio’s. Nochtans heeft dit stel medioren niet alleen muzikaal menige harde noot gekraakt, ook privé leidde de highway al eens naar hell. Van die piste blijft dit boek evenwel angstvallig weg. Het ontslag van drummer Phil Rudd wegens een gevoelige kwestie met Malcolm Young, de alcoholverslaving van laatstgenoemde, en de personal issues die belemmerden dat tweede zanger Brian Johnson voor The Razors Edge (1990) nog zelf zijn teksten schreef, worden allemaal onder de mat geveegd voor je er erg in hebt.

Toch blijven er na het finale punt best wat leuke aardigheden en mooie beelden aan je hersencellen kleven. Het idee dat aardverschuivende lappen gitaarlawaai zoals Let There Be Rock of Riff Raff ontstaan zijn achter een piano bijvoorbeeld! Met de drie gebroeders Young (de oudere George fungeerde tot in 1978 als producer en voornaamste klankbord) samen op één bankje! En dan is er – neen, vergeten zullen we hem nooit – nog die goeie ouwe Bon Scott, natuurlijk: hij die zijn eerste tatoeages uit een zeemansleven (jaja!) erfde, die zijn onsterfelijke stembanden in ere hield door vóór elk concert met porto te gorgelen, en die door minstens één vader van een meisje dat net met zijn bad boy had kennisgemaakt bont, blauw en zonder voortanden in een rozenstruik werd gekwakt. Maximum rock & rollindeed.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content