A.A. Bondy

‘Twilight is the loneliest time of day’, kwam het Robbie Robertson ooit voor. In dat diepe schemerdal is na acht jaar weer Auguste Arthur Bondy gesignaleerd, een lone wolf die zijn bibberaties het liefst in alle sereniteit en eenzaamheid van zich af scrubt. Enkel bij een occasioneel vrouwelijk soulkoortje of vleug Gregoriaans gezang waren hier andere zielen betrokken. Uit synths wellen soundtrackachtige arrangementen en tussenvoegsels op, en in dat vale oppervlak graveert Bondy op sobere wijze zijn kwelballades: de gekrenkte, om verlossing smekende groove van Images of Love; het op kwikzilveren gitaarwerk drijvende #Lost Hills; de zelfbegoocheling en

-destructie in Diamond Skull. ‘ Shalala’, zingt hij gelaten, wanneer hij net een swastika of moordenaar te berde heeft gebracht. Een even kalm als huiverend werk.