Bloopers & Co. Vijf Belgen die héél hard gevloekt hebben.

1 The Wallace Collection (1969)

De groep uit Oostende heeft met Daydream een wereldhit geschreven, maar tijdens de eerste buitenlandse tournee loopt het fout. ‘Aan de vooravond van een promotieconcert in de Marquee en met vooruitzicht op het festival van Wight (met Bob Dylan; nvdr.) werd al ons materiaal gestolen. Die financiële klap zijn we nooit te boven gekomen. Er moest nieuw materiaal gekocht worden, terwijl het oude nog niet was afbetaald. Een Engelse groep zou waarschijnlijk een sponsor gevonden hebben, maar wij moesten zelf voor alles opdraaien.’ (Sylvain Vanholme in Wit-lof From Belgium)

2 The Pebbles (1965)

Met Seven Horses In The Sky trekt de groep de aandacht van The Beatles die hen een contract aanbieden bij Apple. Alleen: hun platenbaas ruikt geld en probeert het onderste uit de kan te halen, zodat de onderhandelingen afspringen en The Pebbles een middenvinger krijgen. In 1969 neemt de groep nog een eerbetoon op aan George Harrison, Incredible George. Ze krijgen een telegram met felicitaties, maar tot nieuwe onderhandelingen komt het nooit meer.

3 The Honeymoon Killers (1982)

Tot vandaag de enige Belgische groep die ooit de cover van NME mocht sieren, in 1982. Net toen liep het fout: oprichter Yvon Vromman kan het niet verkroppen dat de fotografen zangeres/mannequin Véronique Vincent op de voorgrond willen, trekt een lijkbiddersgezicht en ontbindt de groep even later, net op het moment dat ook de VS en Japan voor de bijl gaan.

4 Marine (1982)

Op basis van de funkklassieker Life In Reverse en enkele laaiende recensies in NME en Melody Maker nodigt radiolegende John Peel de Brusselaars uit voor een BBC-sessie, maar luttele uren voor de opnames splitten ze. De sessie vindt plaats zonder zanger Marc Marine, die later weer van zich laat spreken met La Muerte. De rest van de groep richt in de studio van John Peel Allez Allez op. Geen van beide groepen kan de beloftes van Marine nog waarmaken.

5 SergeFeys (1992)

De toetsenman van TC Matic scoorde als producer een monsterhit met Dur Dur D’être Bébé van peutersterretje Jordy, maar het mocht niet zijn. ‘In nog geen vier maanden verkochten we twee miljoen platen. Maar toen de contracten moesten worden afgesloten, weigerden zijn ouders te tekenen. De zaak heeft nog vijf jaar aangesleept, met torenhoge advocatenkosten. Uiteindelijk heb ik nog wel centen gezien, maar ik heb er geen limousine van kunnen kopen.’ (Serge Feys in Focus Knack)