Dinsdag 25/10, 20.50 – Vitaya. Marc Webb, VS 2009.
***
Geen genre dat de laatste jaren zo verdoemd wordt als de romantische komedie. Enige manier om er toch nog mee te scoren is door af te wijken van de standaardformule, zoals ook (500) Days of Summer (2005). Net doordat Marc Webb zijn tragikomedie over een mislukte relatie stijlvol, fris en speels aanpakte, wist hij een plaats te veroveren in de eindejaarslijstjes van Amerikaanse critici.
Overloop even de soundtrack – met onder meer Belle & Sebastian, The Smiths, Feist, Carla Bruni en She & Him – en je krijgt meteen een idee van de zachte melancholische toon die deze verrassende indie uitstraalt. Dat muziek in deze ontmanteling van de mythologie van de liefde een belangrijke plaats krijgt, is niet verwonderlijk: regisseur Marc Webb heeft naam gemaakt als regisseur van clips voor bands als Green Day, Weezer en My Chemical Romance.
Dit afwijkende boy meets girl-verhaaltje wordt verteld vanuit het standpunt van Tom, een gedesillusioneerde aspirant-architect die zijn brood verdient met het schrijven van wenskaartjes (ontwapenend charmant vertolkt door Joseph Gordon-Levitt). Die verlegen, wat naïeve romanticus wordt hopeloos verliefd op de cynische Summer (Zooey Deschanel), de nieuwe assistente van zijn baas die niet in de liefde, en al zeker niet in de ene ware gelooft – ‘There’s no such thing as love. It’s fantasy.’
Dat de relatie tussen deze twenty-somethings niet zal standhouden, weet je van bij het begin. Conform de titel brengen de twee vijfhonderd dagen samen door, alleen hebben scenaristen Scott Neustadter en Michael H. Weber besloten alle voorspelbaarheid te elimineren en daarom elke chronologie overboord te gooien. Het verhaal springt voortdurend heen en weer in de tijd – van dag 488 over dag 2 naar dag 290 – waardoor je een gevoelig, maar nooit sentimenteel niet-lineair portret krijgt van de ups en downs van hun affaire.
Vergis je niet: de coole structuur – die bij elke scène met een geanimeerde tijdslijn weergegeven wordt – is géén gimmick. Het menselijke geheugen werkt ook niet lineair, zeker niet als die mens helemaal in de war is na een kapotgesprongen romance. Deze clevere vignettenreeks switcht dansend tussen vrolijke en bittere momenten, maar blijft altijd oprecht in zijn analyse van de liefdespijn. En dan nog even dit: in ( 500) Days of Summer wordt bijzondere aandacht besteed aan de architectuur van L.A. Let maar op het Bradburygebouw (bekend van Blade Runner) en vooral het California Plaza, de lievelingsstek van Tom.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
