Vijf klassiekers met klauwen voor de thrillerlezers van vandaag.

THE KILLER INSIDE ME (1952)

JIM THOMPSON

VOOR FANS VAN: PAUL AUSTER OF STEPHEN KING

Jim Thompson publiceert in 1942 zijn debuutroman Now and on Earth. Twee geflopte romans en zeven jaar later verschijnt zijn eerste misdaadroman, Nothing More than Murder. Thompson is er dan al 43, lijdt aan tuberculose, is verslaafd aan alcohol en is manisch depressief. In 1952 volgt The Killer inside Me, waarin hij de grens tussen goed en kwaad aftast. Hoofdpersonage Lou Ford, sheriff in een godvergeten gehucht, lijdt al sinds zijn jeugd aan oncontroleerbare woede-aanvallen, die hij omschrijft als the sickness. Die sickness neemt onafwendbaar de overhand als hij in een destructieve spiraal van moorden ten onder gaat. Thompson verdient er de titel van geestelijke vader van de roman noir. De Dimestore Dostoevsky zal met de regelmaat van een klok misdaadromans blijven afleveren, en werkt voor Kubrick ook aan de scenario’s van The Killing en Paths of Glory. The Killer inside Me werd twee jaar geleden nog verfilmd door Michael Winterbottom.

THE CASE OF THE VELVET CLAWS (1933)

ERLE STANLEY GARDNER

VOOR FANS VAN: JOHN GRISHAM

Advocaat Gardner zet zich door chronisch geldgebrek aan het schrijven. Na een reeks kortverhalen voor verschillende pulpmagazines voert hij in The Case of the Velvet Claws advocaat Perry Mason op. Dat boek is meteen de eerste officiële rechtbankthriller. Mason zal, samen met zijn toegewijde secretaresse Della Street en privédetective Paul Drake in 82 romans zogezegd verloren zaken oplossen, waarbij Drake steevast op het laatste nippertje met het nodige bewijsstuk in de rechtszaal komt aanzetten. Mason was jarenlang ook een dagelijkse radioster en er volgden verschillende tv-series en tientallen tv-films.

COP HATER (1956)

ED MCBAIN

VOOR FANS VAN: THE WIRE

Hoofdpersonage Steve Carella, rechercheur in het 87e district van de fictieve stad Isola (gebaseerd op Manhattan), lost zijn eerste moordzaak op in Cop Hater – het is ook de eerste roman die Evan Hunter onder het pseudoniem McBain schrijft. De inspiratie voor wat bekendstaat als zijn 87th Precinct-boekenreeks haalde McBain bij de serie Dragnet. Hij legt er de basis mee voor het police procedural-subgenre. Carella en zijn collega’s zijn flikken van vlees en bloed die dag in, dag uit, verschillende zaken tegelijk dienen op te lossen. En voor elke roman doet McBain grondige research.

MY GUN IS QUICK (1950)

MICKEY SPILLANE

VOOR FANS VAN: JAMES ELLROY

Frank ‘Mickey’ Spillane schrijft in de jaren dertig voor allerhande Amerikaanse pulpmagazines. Van zijn debuutroman I, the Jury (1947) – de legende wil dat hij die in nog geen twintig dagen schreef – werden meteen al meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Daarin introduceert hij ook Mike Hammer, een cynische, reactionaire privédetective met sadistische trekjes: ‘Ik rolde boven op hem en nam zijn hoofd als een doornatte vod en sloeg en sloeg en sloeg en er was geen bevredigende, massieve smak, maar alleen een weerzinwekkend, zompig geluid dat helemaal over me spatte.’ We zien het Baantjer nog niet schrijven.

THE BIG SLEEP (1939)

RAYMOND CHANDLER

VOOR FANS VAN: PHILIP KERR OF IAN RANKIN

Raymond Chandler creëert eind jaren dertig de mythische Philip Marlowe, een onomkoopbare privédetective uit LA die goedgevormde blondines uit de klauwen van slecht menende gangsters redt en daardoor zelf dikwijls in de problemen komt. Marlowe staat symbool voor alle latere detectivehelden. Onder meer de Duitser Bernie Gunther en de Schot John Rebus zijn naar zijn voorbeeld gemodelleerd. En ondanks de soms nodeloos ingewikkelde plots – tijdens de verfilming van The Big Sleep blijken zowel de regisseur als de scenarist het spoor bijster – schrijft Chandler met amper zeven romans misdaadgeschiedenis. Chandler wordt een van de best betaalde misdaadauteurs en zal onder meer ook scenario’s schrijven voor Billy Wilder (Double Indemnity) en Alfred Hitchcock (Strangers on a Train). ‘Chandler vond een nieuwe manier uit om over Amerika te praten, en Amerika heeft er nooit meer hetzelfde uitgezien’, aldus bewonderaar Paul Auster.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content