Het indrukwekkendste stuk van het jaar was Romeo en Julia in HetPaleis, in goede banen geleid door regisseur Simon De Vos, meteen onze podiummens van het jaar. ‘De plot van Shakespeare is uitstekend, maar de uitwerking is nogal langdradig.’
‘Soms is er zo veel liefde dat je die wilt delen met een derde persoon.’ Die werd twee dagen na de première van Romeo en Julia geboren: Titus is de eerste zoon van Simon De Vos en zijn partner, actrice Lotte Heijtenis. Het nakende vaderschap zorgde voor extra drive tijdens de repetities en voor passie op de planken van De Vos’ ‘grotezaaldebuut’.
SIMON DE VOS: Het moest er eens van komen. Met mijn gezelschap Sermoen timmer ik al een tijdje aan de weg en ik liep al langer met het idee rond om Romeo en Julia te bewerken. De verboden liefde, fantastisch thema toch? Het zorgt voor de nodige sensatie en romantiek én je kunt er je eigen verhaal tussen weven. Er wordt nogal wat gepalaverd in Shakespeares tekst. De plot is uitstekend, maar de uitwerking is nogal langdradig. Toen HetPaleis me vroeg een Romeo en Julia voor de huidige zestienjarigen te maken, hapte ik toe, op voorwaarde dat ik het stuk ingrijpend mocht veranderen – lees: erin mocht snoeien.
Voor jouw versie had je ook een actuelere inspiratiebron.
DE VOS: Terwijl ik Shakespeares tekst las, las ik artikels over het conflict tussen Israël en Palestina. Ik wilde geenszins van Romeo een Palestijn en van Julia een Israëlische maken. Maar ik zocht een manier om het familiale conflict binnen het stuk wat meer gewicht te geven. Gaza is de moeder van veel conflicten en intrigeert me al jaren. Ik las ook stapels VN-resoluties. Dat zijn door compromiskoorts haast onleesbare teksten die een oplossing adviseren maar die zelden bereiken. Terwijl ik de eerste scènes bewerkte, schreef ik er een VN-resolutie tussen. In het Engels. Geen flauw idee waarom, maar ik wilde het proberen. Gaandeweg schreef ik er nog meer resoluties in. En ze bleven erin.
Waarom?
DE VOS: Net als Shakespeare benoem ik het conflict tussen de families van Romeo en Julia niet. Maar door de VN-resoluties tussen de dialogen te verweven, zindert het – en de pogingen om het op te lossen – continu door.
Die zindering liet je ook horen.
DE VOS: Door de twee drummers! Zij vertegenwoordigden het geweld, het constant dreigende gevaar. Een van hen, Jens Bouttery, is een scoutsvriend, maar nog meer een getalenteerd jazzdrummer. De drummers waren er bij vanaf de eerste repetitie. We begonnen altijd met een improvisatiesessie op drummuziek. De perfecte start van de dag.
Dat was wellicht nodig want je nam enorme risico’s door spelers te kiezen die amper iets bewezen hebben.
DE VOS: Ik wilde dit echt met jonge mensen maken, omdat zij met een enorme passie en gedrevenheid op de scène staan. Er zijn tientallen Romeo’s en Julia’s gepasseerd. Ik stelde een ploeg samen met weinig ervaring maar boordevol goesting en talent – en zonder ego’s. Ego’s verkrampen me en maken me onzeker. Deze acteurs vroegen me net of iets wel kon. ‘Op het toneel kan alles’, antwoordde ik dan.
Is theater daarom jouw grote liefde, omdat alles er kan?
DE VOS: Absoluut. Mijn vader (Shakespearespecialist en professor emeritus Jozef De Vos, nvdr.) – die ik overigens niet bij Romeo en Julia heb betrokken (lachje) – nam me vaak mee naar het theater. Bernadetje van Arne Sierens en Alain Platel maakte veel indruk op me. Al die botsautootjes als decor vormden een wirwar van liefdes- en opgroeiverhalen: prachtig! Ik was – en ben – zot van literatuur en van theater. Ik studeerde eerst Germaanse, stond zelfs eventjes voor de klas, maar de honger naar het theater was te groot.
Waarom?
DE VOS: Soms is de liefde zo groot dat je die wilt delen met een derde persoon. Mijn drang om grootse verhalen te vertellen aan een publiek is net zo groot. Niet zozeer als schrijver – hoewel ik ontzettend graag schrijf – maar als theaterregisseur. In grote zalen.
Het theater is een magische plek. Onlangs zag ik Luk Percevals Platonov. Wow. Er gebeurde iets onder de toeschouwers, iets dat amper onder woorden te brengen is. Je keek en luisterde naar die eenzame personages en je voelde schoonheid, samenhorigheid, verdriet en verrukking. Alles tegelijk. Dat voelde ik ook enkele keren bij het publiek van Romeo en Julia.
En wat na Romeo en Julia?
DE VOS: Ik wil Paul Pourveurs Plot Your City ensceneren, over ideale steden en hoe de mens het slachtoffer wordt van zijn eigen samenlevingssysteem. Het moet een voorstelling worden waarin de zwaarte tegenwicht krijgt van de lichtheid van het spel, het licht, de vormgeving en de muziek. Ook dat leerde ik van Romeo en Julia.
DOOR ELS VAN STEENBERGHE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
