Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Heeft een halve eeuw Eurosong ook maar iets opgeleverd dat we ons wensen te herinneren? Jazeker: de sympathieke schelmen genaamd ABBA.

Vergis u niet, zelfverklaarde hoeders van de goede smaak: de verdiensten van het Eurovisiesongfestival zijn wel degelijk talrijk. Geen concours dat de Europese gedachte de voorbije 52 jaar zo passioneel heeft uitgedragen als de jaarlijkse hoogmis van de kitsch. Bovendien slaagt het Eurovisiesongfestival er jaar na jaar in op subtiele wijze het Oost-Europese nepotisme te ontmaskeren en heeft het al even vlotjes het superdemocratische verkiezingssysteem televoting geïntroduceerd.

Maar die historische verwezenlijkingen kunnen niet verdoezelen dat Eurosong geen enkele impact heeft gehad op de muziekgeschiedenis. Tenzij u Johnny Logan, Vicky Leandros en Celine Dion een verrijking van het muzieklandschap zou durven noemen. Echt veel heuglijke hits heeft het concours al evenmin opgeleverd. Of u moest Hold Me Now, Rendez-Vous en Ein Bißchen Frieden tot de meest essentiële popkennis rekenen. In dat geval heet u André Vermeulen, Michel Follet of Anja Daems en wensen we u dringend een leven toe.

Afijn, waar we naartoe wilden: Waterloo van ABBA is zowat de enige uitzondering op al deze regels. De winst van het Zweedse viertal op het Eurovisiesongfestival in 1974 betekende hun definitieve doorbaak en het begin van acht jaar hitlijstsuprematie. Het was geleden van de brutale rooftochten van de Vikingen duizend jaar eerder dat een stelletje Scandinaven nog eens op dergelijk drieste wijze het Europese continent onder de voet liep.

Maar net zoals Zweden nog elk jaar een ABBA-kloon naar het Eurovisiesongfestival stuurt, was Waterloo zélf nauwelijks een origineel nummer te noemen. Behalve het jaar waarin Nick Drake stierf, progrockgroep Yes definitief doorbrak en The Ramones een eerste keer optraden in CBGB’s, was 1974 ook het jaar dat het einde van de glamrockperiode inluidde. Niet zo voor ABBA dus, dat voor zijn sound gewoon een carbonvelletje trok over de platen van Bowie, T-Rex, Mud en Slade. Bovendien vertonen de strofes en het middenstuk van Waterloo merkwaardig veel gelijkenissen met Da Do Ron Ron van The Crystals.

Het legde de zwendelende Zweden geen windeieren: na twee mislukte pogingen wonnen ze op 6 april ’74 in het Britse Brighton met zes punten voorsprong de 18e editie van Eurosong, gedoodverfde winnares Olivia Newton-John het nakijken gevend. Meteen schoot Waterloo naar de eerste stek in zowat alle Scandinavische hitlijsten. Niet veel later ging de rest van Europa door de knieën, zodat ABBA een vroege zomerhit te pakken had in zowat alle westerse landen: van Groot-Brittannië en Ierland over België, West-Duitsland en Oostenrijk tot Zwitserland en zelfs Zuid-Afrika. Ook in Australië, Nieuw-Zeeland en de VS haalde hun doorbraaksingle moeiteloos de top 10, een hoogst uitzonderlijke prestatie voor een niet-Angelsaksische groep.

Twee jaar geleden, bij de 50e verjaardag van Eurosong, werd ABBA’s Waterloo nog tot de laureaat der laureaten gekroond. Niet moeilijk natuurlijk als de concurrentie uit fouterds als Johnny Logan en Cliff Richard bestaat.

Super Sounds of the Summer! Twee maanden lang diept Focus Knack wekelijks een zomerhit op uit de annalen van de muziekgeschiedenis. Volgende week: de zomerhit van 1969, Je T’Aime Moi Non Plus van Serge Gainsbourg & Jane Birkin.

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content